Halil Delice

Yusuf, biraz daha bakmağa devam ederse, evden ayrılamayacağını, Sultanın emrini yerine getiremeyeceğini hissetti, el salladı ve hızla talikaya bindi, "Sür, efendi, Şumnu'ya!" dedi.

Yusuf, çaresiz, Gülçehre, sessizdi, ferman gelmiş uyulacaktı. Üç yavrusu, bacaklarına sarılmış, Yusuf'u bırakmak istemiyorlardı.

Seslerin en güzeli, en anlamlısı Yusuf Pehlivanı durdurdu, onu en hassas yerinden vurdu, endişelerini doyumsuz, tarifsiz bir sevince çevirdi, seslerin en tatlısına döndü.

Yusuf şöyle bir geriye doğru baktığında, nice kırk yıllar yaşamış gibisine geliyordu. Demir Baba Dergahına gidişi, Demir Baba'nın kaldırılmaz denen taşını kaldırışı, Demir Baba'yla görüşmesi, ondan güle üç defa yenildiğinde gerçek pehlivan olacaksın haberini alışı...

Yusuf, başından geçenleri anlattı, Parisli pehlivanları tazı gibi kovalarken nasıl yorulduğunu, Fransızların şampiyonu Paul Pons'un, kavga çıkarmak için nasıl yumruk attığını, kendilerine bilmeden nasıl domuz eti yedirildiğini, ziyafet veren Marsilyalı zenginin Türk pehlivanlarının yemek yiyişi karşısında aklını oynatacak hale nasıl geldiğini.

Hakem ve jüri heyeti, uzun tartışmalardan sonra, Yusuf'un yaptığı oyunun yasak olmadığına karar verdiler, güreşi tatil ettiler.

Yusuf, feryadın geldiği yere baktı, Osmanlı fesini, o fesin altında, Sultan Abdülhamid Han'ın, Osmanlı'nın ak sakallı Paris sefirini gördü.

Seyirciler, Hergeleci'yi kendi pehlivanları olarak o kadar benimsemişlerdi ki, onlar da aynen Hergeleci gibi zorlanıyorlar, boyunlarının kırılacak gibi olduğunu hissediyorlardı, sanki ipnotize olmuşlar, sevdikleri pehlivanın acısını aynen çekiyorlar, ona bu acıyı çektiren rakibine, Yusuf'a çok kızıyorlardı.

Hergeleci bağırdı: -Siz ne diyorsunuz be. Ne şikayeti. Ne mağlup ilan etmesi. Yusuf'un almış bulunduğu boyunduruk oyununda, bizim güreş kurallarımıza aykırı bir şey yoktur.

Türk oğlunda, güreş, mertliğin, cesaretin yaşatılması, kuvvetiyle mağrur olmanın değil tam tersi gücün, kuvvetin, hakkının, hesabının verilmesiydi.

Küçük gördükleri İbrahim Pehlivan, masallardaki devlerden daha güçlü kabul ettikleri Koca Yusuf'u nasıl böyle zor durumlara düşürüyordu, işte bunu bir türlü anlayamıyordu Fransızlar. Sonra bu bağırmalar neyin nesiydi, yoksa kavga mı edeceklerdi.

Yusuf ile Hergeleci, peşrev çıkarırken, Galip Bey, davul zurnayı susturdu ve, toprağı öpmenin, rakibinin ayağına değen eli başına götürmenin, rakibinin sırtını sıvazlamanın ve bütün bunları kendinde toplayan peşrevin ne manaya geldiğini kısaca anlattı ve bağırdı, "Vur davulcu" diye.

Ressam Galip Bey, Eyfel Kulesi'ne yakın mekanda açık hava konseri veren Edirneli davul zurnacıya rastlamıştı. Bu iki kafadarın yolları, Edirne'ye gelen bir sirk vasıtasıyla ta Paris'e kadar düşmüştü, onların davul zurnayla çaldıkları sirk sahibinin çok hoşuna gitmiş ve sirkine dahil etmişti.

Ve beklenen saat, geldi. Daha saat, 15'te Paris'teki kışlık sirk hınca hınç dolmuştu, biletler iki gün önceden bitmiş, karaborsada, inanılmaz fiyatlarla alıcı buluyordu.

Hergeleci İbrahim gazetecilerin sualini cevaplandırdı: -Yusuf Pehlivan, çok mütevazı, alçak gönüllü olduğu için böyle konuştu. O gün, güreş bir dakika daha devam etseydi, olduğum yerde çöküp kalacaktım.

Bu sefer kararlıydı Yusuf, artık hasret dayanılmaz olmuştu, Hergeleci İbrahim ile güreştikten sonra, Osmanlı'nın Paris sefirinden izin alacak ve çok sevdiği memleketine dönecekti. Ona kalsa şimdiye kadar çoktan sevdiklerine doğru kanat açacaktı, ancak Sefir efendi müsaade etmemişti.

Gazetecinin sualine Hergeleci İbrahim'in tepkisi çok sert oldu: -Ne dedin, ne dedin, Yusuf'la güreşmek mi? Ben buraya Yusuf'la değil, Frenklerle güreşmeğe geldim.

Gözleri, Marsilya'dan gelen trende olanlar yalnızca Parisliler değildi. Koca Yusuf ve arkadaşları da Marsilya'dan gelecek treni bekliyorlardı. Ancak onların hem gözleri hem de gönülleri tren yolundaydı.

Cannon, git be rüya mı görüyorsun, Yusuf'u kim mağlup edebilir şeklinde, tepki gösterince, Rum Pierri, bir Türk'ü ancak bir Türk mağlup edebilir, dedi.

Fransız, dehşetten fal taşı gibi açılmış gözlerle Yusuf ve Filiz'e bakarak, Fransız menecer vasıtasıyla sordu: -Te be Yusuf. Az önce, doymağa yaklaştık dediniz. Siz hakikaten de hâlâ doymadınız mı? Yusuf, güldü: