Halil Delice

Hislerine aldanmış, intikam peşinde koşuyor, hasmını yenmek için fırsat çıkmışken yenmiyor, ezmek için çalışıyordu.

Aklı başında olmamasına rağmen Yusuf, şuursuzca yüklenmeğe devam ediyordu, Adalı hemen hemen sırtüstü devrilmek üzereydi.

Yusuf, göz ucuyla uçar gibi peşrev çıkaran Adalı'ya baktı, sanki geçen hafta Kırkpınar'da karşılaştığı Halil değil gibiydi.

Pomak Osman, gözyaşları içinde Yusuf'un arkasından baka kaldı, giden, uzaklaşan, gençliği, ümitleri, tarhana çorbası, zeytinyağı ve yeşil çimen içinde geçen ömrüydü.

Bir tarafta Aliço, diğer tarafta İbrahim Efendi, sözleri de gerçeğin sonsuz ağırlığını taşıyor, ne yapsın garip Yusuf, he demekten başka: -Siz üle münasip gördüyseniz bize tamam demek düşer.

Kapıdan, dev gibi vücuduyla Aliço girmiş, hemen arkasında, ak sakallı birkaç kişi, onların arkasında da Adalı Halil Pehlivan vardı.

Yusuf'a saldırdıklarını gören Filiz Nurullah çıldırmıştı. "Yettim, Yusuf ağam" feryadıyla öyle bir fırladı ki, Kırkpınar meydanı inledi, Arda dalgalandı. Filiz olay yerine yetişmesiyle birlikte, o iri vücuduyla, Yusuf'a saldıranların arasına öyle bir daldı ki hepsi çil yavrusu gibi dağıldı.

Adalı Halil'in peşrevi görülmeğe değerdi, belli ki ustası Aliço'dan huzur peşrevini iyi öğrenmişti, sanki Abdülaziz Han'ın huzurunda güreşecekmiş gibi peşrev çıkarıyor, zıplamıyor, sanki gökyüzüne kanat çırpıyordu.

Başpehlivanlıkta iddialı olanlar, genelde yalnızca üçüncü gün güreşirlerdi ki, böylelikle illk iki günkü ödülleri diğer pehlivanlar alabilsinler, üç beş kuruş kazansınlar.

Yusuf, onların idman güreşini seyrederken bir nebze olsun, Gülçehresi'ni unutuyor, neşeleniyordu.

Yusuf, Mehmet'in şevki, isteği kırılmasın diye fazla ciddi tutmuyordu. Ne de olsa karşısındaki 17 yaşında çocukluktan çıkmağa çalışan bir yeni yetmeydi. Çok da heyecanlıydı. Bu heyecanın ne olduğunu en iyi Yusuf biliyordu, zamanında benzeri heyecanı çok tatmıştı.

Ayşe hanım, Yusuf'a sordu: -Te be oğlum. Kim bu sarışın küçük Yusuf. Aynı senin küçüklüğün. Sen, artık Koca Yusuf oldun, senin küçüklüğünse bu küçük Yusuf'ta yaşıyor.

Küçük Mehmet, var gücüyle Yusuf'a bağırıyordu: -Sen nasıl pelvansın ba. Bir de pelvanım diye geçinirsin? Pelvan kişi, görünüşe, boya posa bakarak hüküm verir mi?

Gelenler, komşu Erikli köyünden Hasan Ağa ve oğlu Mehmetti. Yusuf, Hasan Ağa'yı güreşe olan aşırı düşkünlüğüyle hatırlıyordu.

Y usuf, şaşırdı, bu Gülçehre ne çetin bir gelin, ulaşılması, kavuşulması, gönlü alınması ne zor bir hedefmiş:

Delikanlılar, Kırkpınar başpehlivan birincisi falan dinlemiyorlardı, yetiştikleri yerde yumruğu sırtına yapıştırıyorlardı.

Salih Ağa'nın son sözleri misafir odasına bir gülle gibi düştü, söz sahibi hariç herkes şaşkınlık içindeydi.

Kuğu, kanatlarını açmış süzüle süzüle geldi, meclisteki en yaşlının önüne kondu, ilk ikramı ona yaptı en sonunda sıra Yusuf'a geldi.

Tıkır tık, tıkır tık. Her tıkır tık sesi, Yusuf'u, Kırkpınar'a getiriyor, Kırkpınar'dan alıp nice yerlere götürüyordu. Yaşadıklarına inanamıyordu. Güreşten sonra, kıspeti Yusuf'un vücudundan ancak keserek çıkarabilmişlerdi. Bacakları şişmişti.

Bütün dünyanın, "Cihanı titreten Türk", "Koca Yusuf" diye tanıdığı efsanevi pehlivan, 1859 yılının kara kışında, bugün kuzey Bulgaristan'da kalan ve pehlivanlar diyarı diye bilinen Deliorman bölgesinin Şumnu iline bağlı Karalar Köyü'nde doğdu.