Halil Delice

Yusuf, mektubu açtı ve okudu: "Sevgili oğlum Yusuf, Bu mektubum; sana ve senden sonra gelecek nice nesillere, benden ve benden öncekilerden, Demir Baba'dan, Sarı Saltuk'tan, Kanuni Sultan Süleyman'dan, Yavuz Sultan Selim'den, Fatih Sultan Mehmed Han'dan, Osman Gazi'den, Sultan Alpaslan'dan, Türk milletinin Kıyamete kadar var olması mücadelesini verenlerden, vasiyettir.

Yusuf'un "Bana mı" sözü ihtiyar amcayı gülümsetti:

Uzun tartışmalar sonunda, Osmanlı vatandaşı bir Yahudi bayrağı indirmiş de kan dökülmesi önlenmişti.

Çok şakacı birisi olan Filiz, Yusuf'un takılmasına bozuldu: -Sen dalga geç bakalım. Bir mecidiye vermezsen, haberi sülemem.

Ninesi, "Te be benim gül yüzlü torunum. Sen ne şanslı bi kızsın, Deliorman'da bi genç kızın ömründe, bi erkekten kavuşabilceği en güzel, en manalı hediye, gül yaprağı içinde gönderilen kömürdür. Bu; bütün varlığım senin için fedadır, her anım senin ile doludur. Sana olan sevgimi, ebedi güzelliğe götüren sebep olarak görüyerim. Sana olan sevgim, Mecnun'un Leyla'ya olan sevgisi gibidir, Leyla'dan Mevla'ya birlikte kavuşmak dileyimdir, demektir" diye kömür ve gül yapraklarını manalandırmış, zaten kara sevda ateşleri içinde yatan torununu bu ateşte kül eylemişti.

Yusuf agasını konuşturmaktan, ilgisini çekmekten memnun Filiz söyledi: -"Gerçek pelvan, nefsini yenen pelvandır" diye sülerdi hocamız. Senin de nefsine, höst bre demen zamanı gelmedi mi Yusuf agam. Hadi he dede de, anacığın sevinsin, Gühçehre ablam sevinsen. En önemlisi de senin gönnün kanatlansın..

Yusuf, kıpkırmızı olmuş, bir şey diyemiyordu. Ayşe Hanım konuştukça daha çok kızıyordu.

Ayşe Hanım Gülçehre'yi karşısına almış ve taşın ne manaya geldiğini, Yusuf'tan dinlediklerini anlatmıştı. Gülçehre, garip, aşk ateşiyle yaralı, sevdalı gönlünün, Yusuf'un taşı hatırlamasına, üzüldü mü, sevindi mi bilemedi. Ayşe Hanıma bir cevap veremedi.

Yusuf, bütün ısrarına rağmen, kendisine neler olduğunu, insanlardan niçin kaçtığını, niçin dağa, taşa ormana sığındığını annesine söylememişti.

Yusuf, o gün konuşulanları kelime kelime hatırlıyordu: Ustası, takılmıştı: -Te be Yusuf! Sana derim! Nerelere dalıp gittin üle? Yoksam İstanbul'a mı?

Hadiseyi büyük bir heyecanla izleyen Filiz Nurullah, Yusuf'u tebrik etmek için koştu, dayanamadı, var gücüyle bağırdı:

Yusuf, dua ediyordu, "Ne olur Rabbim, kadına bi şey olmasın. Yaşadıklaamdan soora gözümün önünde bir kadının boynuzlanmasına dayanamam" diye dua ediyordu.

Yusuf, Filiz Nurullah'ın yanık yanık söylediği Aliş türküsünü daha fazla dinlememek için oturduğu yerden ayrıldı.

Geçen beş yıl içinde, Demir Baba Dergahı'ndan arkadaşı, komşu Bıyıklı Köyü'nden Nurullah, tam bir dev olmuş, boyu iki metreyi geçmiş, kilosu da 150'ye yaklaşmıştı, tam bir devdi. Yusuf bile yanında çocuk gibi kalıyordu.

Yusuf'un endişesini farkeden İbrahim Efendi güldü: -Endişelenme bre Yusuf. Şart dediysek o kadar uzun boylu değil. Edirne'nin güllerini unutmayacak, Edirne'ye geldikte bize uğrayacaksın.

"Bülbüller ötüyor seher vaktidir

Yusuf'un sesini duyan zorbalar, kendilerine müdahale edilmesinden hoşlanmamışlardı: -Sana ne oluyor? Kaşınıyor musun ba?

İsmail Efendi, nasıl gelmişse öyle ayrılmıştı. Başta, zihni güllerle meşgul Yusuf olmak üzere, kimse geldiği gibi gittiğinin de farkına varmamıştı.

İsmail Efendi, söylediklerini, Raci Efendi'nin kendi üzerine aldığını hissetmişti: -Raci Efendi, sözüm sana diil. Sözüm, devlet ve millet olarak hepimiz için.

Can korkusuyla kaçanlar, hemen tren vagonlarına doluşmuşlardı. Vagonların içi almayınca, üstleri de adamakıllı dolmuştu.