Ben Tekin, Harun Tekin…

Penaltı Başakşehir’e değil Harun’a bir şanstı aslında… Kurtarırsa, herkesin unuttuğu adam “Ben daha ölmedim” diyecekti.

l Her iki takımda da ter dökmüş toplam 9 “ortak küme” oyuncusu ile “aile içi maç” gibiydi. Seremoniye en fazla Türk oyuncunun dizildiği müsabaka olarak da “soğuk havadan sıcak eve girmiş gibi” hafif bir rahatlık hissederek başladık.
l Maçın ilk çeyreği dolmuştuk ki, o müthiş gol geldi, beklenmedik takımdan… Seken topların adamı Ömer Ali’nin ayağına öyle bir oturdu ki top… Hiçbir kaleci çıkaramazdı.
l Doğrusu Başakşehir bu maçta hiç öyle düşme hattının takımı görüntüsünde değildi. Gayet olgun ataklarla ikiyi arıyorlardı.
l Ama kornerden gelen bir top, Ozan’ın kafa ile kale sahasının en tehlikeli yerine indirişi, Szalai’nin dokunuşu... Maça denge geldi, devre bitti.
l Futbol klas adamların işi… Sarı-lacivertli oyuncular, bir set hücumunda şut atabilecekleri iki fırsatta pası tercih edip, en sonunda en ideal adamı buldular. Pelkas ceza sahasın sol dışından uzak köşeye öyle bir “Stoch golü” attı ki, yedikleri gole nazireydi.
l Oyun dengede gidiyordu ikinci yarıda… Bitime yarım saat kala Mahmut’un oyundan atılması ile terazinin Fenerbahçe kefesi ağır basmaya başladı. Bu “ağırlık” tabelaya fark olarak yansıyacak derken tersi oldu.
l Düşme hattının ateşini iyice enselerinde hisseden Başakşehirli oyuncular canhıraş şekilde saldırıyordu. Harun, Guldbrandsen’i indirdi; penaltı.
l Bu penaltı ev sahibi takıma değil Harun’a bir şanstı aslında… Kurtarırsa, herkesin unuttuğu adam kaledeki yerini sağlamlaştıracak, Fenerbahçe camiasına güven verecekti.
l Çünkü Harun bugün unutulmuş olsa da o bir penaltı canavarıydı. Visca’nın vuruşuna set çekerek “Altay yoksa ben varım” diye bağırdı Başakşehir semtinden Kadıköy’e…
l Başakşehir’i şampiyonluğa taşıyan Edin Visca ise bu kez takımını ligin dibine, belki de oradan çok daha aşağılara düşürüyordu.

MAÇIN ADAMI: Harun Tekin