Veysel Gani

Asrımız lobiler asrı. Kendi başına okuyup yazamayan, hatta düşünemeyen insanlar haline dönüştük.

Bir uyum lâfıdır gidiyor... Kırk yıldan bu yana Avrupa'da yaşayan ve her haliyle örnek teşkil eden Türkler'e yapılmak istenen nedir? Dil bilmeden uyum olmaz! Görüşü doğrudur. Ancak bu görüşün yaşa, sosyal statüye ve eğitime göre farklılık göstermesi gerekmez mi?

Uluslararası Para Fonu 'IMF' Türkiye'ye vereceği krediyi onayladı. İlk dilimin hemen verileceği haberi ise hem insanlara, hem de piyasalara ilâç gibi geldi...

Huzur ve istikrar arayan Türkiye'ye Ankara yakışmıyor. Sulh ve sükûna kavuşamayan Başkent'te tansiyon giderek artıyor.

Devlet Bakanımız Kemal Derviş'in ekonomik politikaları bir faraziyeler dizisi haline geldi... Gönül isterdi ki; biz buna hükümet politikaları diyelim. Ancak son uygulamalar hükümeti devre dışı bırakarak çok acayip bir mecraya sürüklendi.

Terörün her çeşidini görüp, yaşamıştık. Bir tek 'kapkaççı' terörü kalmıştı, nihayet onu da gördük. Artık gözümüz 'açık' gitmez!

Geçen haftalardaki yazılarımızda da temas ettiğimiz gibi; "hızla nüfus kaybeden Avrupa'nın işi zor!.."

Masamın üzerinde iki mektup dikkatimi çekti. "Diğerlerini okumuyor musunuz?" diye bir soru gelebilir aklınıza. Sakın gelmesin hem de detayına kadar okuyoruz tabii...

Tatsız tuzsuz bir döneme girdik. Yapılan hataların yıllar sonra ortaya çıkan sonuçlarını yaşıyoruz. Yuları 'IMF'ye kaptırdığımızdan beri ağzımızın tadı kaçtı... Vatandaşın yüzündeki tebessüm, evindeki bereket kayboldu.

Bizim kültürümüzde ve eğitimimizde baskı ve korkutma vardır. Daha melekeleri gelişmemiş, dünyayla yeni yeni irtibata gelen tazecik beyinlerin ilk tanıştıkları veya tanıştırıldıkları mevhum 'öcüler'dir.

Neredeyse ülkenin tamamı koro halinde aynı şeyleri söylüyor... İnsanlarımızın güveni kalmamış. Her gelenin beraberinde getirdiği 'bombalı paket'lerden gına gelmiştir.

Paskalya öncesi ve sonrasında Avrupa'da hayat yavaşlamış, uzun tatil ve baharın 'rehavet'i çökmüştü... Derken 1 Mayıs'ta yaşanan hareketlilikle 'rehavet ve atâlet' bir tarafa bırakılarak, meselelere bırakıldığı yerden yeniden başlanıldı.

Kriz sonrası dönemin en revaçta olan işi; ülkeyi kurtarmak... Belli başlı stratejik bir plân, uygulanabilir taktikler ve ulaşılabilir hedefler olmasa da birileri Türkiye'yi kurtarmaya çalışıyor. Bu kurtarma esnasında kurtarılmış bölgeler oluşturulduğunu bile göremeyecek kadar miyop yöneticiler, kapı kapı iane toplamaya çıkan ekonomistler ve statükoyu tenkitle geçmişe sünger çekmeye çalışan politikacılardan geçilmiyor.

'İğneyi kendimize" batırmadan, "ele çuvaldız" batırmaya yeltenmemeliyiz. 'Statüko'nun hangi kılık ve kimliklerde karşımıza çıkabileceğini büyük bir fesâhât ile bize anlatan Yılmaz'ın unuttuklarını da biz hatırlatalım!

Yirmibirinci yüzyıla girmiş olmamıza rağmen yaşadıklarımız dünya gerçekleri ile çatışmaktadır. Demokrasi, özgürlük ve hoşgörü ancak sloganlarda ve masallarda yaşıyor...

Ekonomiden sorumlu yetkililerimiz dört dönüyor. Seyahatin biri bitmeden diğeri başlıyor... Hedef: Üç-beş kuruşluk kredi bularak problemleri ileri bir tarihe erteleyebilmek.

Hızla yaşlanan ve azalan Avrupa nüfusu karar beyinlerini hayli meşgul ediyor. Güçlü bir sanayisi ve buna paralel ekonomisi ile Almanya zor durumda... Genç nüfusa ve özellikle de kalifiye işgücüne muhtaç olan Avrupa; karar almakta zorlanıyor.

İki gündür devam eden 'eğitim' konulu yazıların bu ölçüde ilgi çekeceğini tahmin etmemiştik. Bu ilgi bizim yazılarımızdan çok "Bir Milyon Çocuk Eğitim Kampanyası"nın başarısından kaynaklanmaktadır.

Dün yayımlanan yazımıza ilgi hayli fazlaydı... Açıkça belirtmek gerekirse görüşlerimize katılanların oranı, katılmayanlardan daha çok oldu. Görüşlere katılıp, katılmamak bir yana; asıl ilginç olanı, 'eğitim'in halen bir problem özelliği taşıması ve gündemimizin ilk sırasını oluşturmasıydı.

Eğitim ve öğretimin bir fert, bir aile ve bir millet için ne kadar önemli olduğunu anlatmaya gerek yoktur!..