Ruhun yaraları
Yeni bir sayfadan başlayabilme cesareti gösterebildiğim tuhaf bir gün bugün… Kalbim cesaret istese de umudum kırık nicedir… Ancak yazmak, yazmanın 'büyülü' dünyası merhem olur yaralarıma! Satırları kirletmeye kıyamayacak kadar çekimserim artık! Derdimle kimseleri yormak istemem. Bu yüzden yorgun yanlarıma dua sürüyorum. Satırlar kadar çekincem yok ama insanlardan yana! Allah’a havale etmenin huzurunu sürüyorum. Vekil olarak Allah yeter biliyorum. Ona güvenip dayandığım tek bir konuda yarı yolda kalmadım. Ama insanlar öyle değil. Bir kasırganın içinde debelenip duruyorum. Akışa bıraksam kendimi, savrulup giderim diğerleri gibi… Ama ben zayi olmak istemiyorum. Yordu beni bu insanlar, yordu beni bu dünya… Öteleri özlüyorum. Yazmaya bile mecalim kalmamış hakikatleri, başımdan geçen onca şey karşısında lal oluyor dilim!
Evet Sevgili Dost, bu defa mevzu sandığımızdan oldukça derin… Asırlardır inandığım sezginin gücüne bu defa teslim olmak istemiyorum. İçimin içi acıyor. Hem bedensel hem de ruhsal olarak canımın yandığını hissedebiliyorum. Hüznüm kelimelerimden büyük… Anlatmaya dermanımın olmadığı bir acıyı hangi kelimenin gücü yeter ki ifade etmeye? Sanki korkularımın esiriyim. Kalbim hiç olmadığı kadar kayboluşta, oturup saatlerce avazım çıktığı kadar ağlamak istiyorum. Ağlamak, ağlamak ve ağlamak… Yorgun kelimelerim, yorgun sabrım, yorgun ellerim ve yorgun kalbim… Sadece Rabbime teslim olmanın verdiği ferahlığı arzuluyorum. Hasta olmanın, ruhun yaralarının, hastane koridorlarının, kötü senaryoların, geçmiş anıların ortasında çırpınmaya bile gücüm kalmamış vaziyette bekliyorum.
Beklemek kalbimin sınavı! Peki ya ruhun yaraları? Çok bekleyip yolda kalmanın acısı yol yorgunluğuyla kıyaslanır mı? Ah, kalemin yazamadığını, dil nasıl söylesin? Ah, bahtsız yüreğim serzenişlerle neylesin? Yarın da yazmak dileğiyle...
Kübra Can Karaca
Metanetim
Sis çökmüş gönüllere;
Biri gülüyor…
Biri ölüyor.
Diz çökmüş kadere;
Kader bekliyor… Seveni.
Ağlayan bulutlar, rengârenk;
Yalnız… yürekten akan sefalet.
İyi gelir gönüle gülmek;
Yalnız,
Ağlamak,
Ağlamak,
Ağlamak…
Temizler bulutları, saf ağlamak;
Bendeki sigarayla… sarartmak.
Düşene el uzatmak gerek;
Gönlüm bir umutta…
Sahibi de sahipsiz hayret.
Uçan kuşları izle… cehalet;
Lâkin kuşlarda da cehalette hayret.
Gönlümde var bir delâlet;
Yalnız ben… bir koca metanet.
Talha Yaşar
ESKİMEZ KELİMELER
BEYANNAME: 1. Bir kimsenin resmî bir kuruluşa herhangi bir durumu bildirmek için verdiği çizelge; bildirge. 2. Vergi yükümlülerinin belli zamanlarda, bağlı oldukları vergi dairelerine verdikleri gelir bildirme belgesi.
MÜKERRER: Tekrarlı.
TEVESSÜL: Elde etmek istenilene ulaşmak için birini ve bir şeyi aracı yapma.
HAYSİYET: 1. Saygınlık. 2. Öz saygı.
DERPİŞ: Öngörme, göz önünde tutma, aklından geçirme.
TAAHHÜT: 1. isim Bir şey yapmayı üstüne alma; üstenme, üstlenme. 2. isim Bir işin yapılmasını üzerine alıp resmî olarak sözleşme yapma.
MÜNDEMİÇ: 1. Bir şeyin içinde saklı olan, o şeyin içinde var olan, bulunan.
TAHRİBAT: 1. Tahripler, harap etmeler. 2. (Tekil olarak) Bir şeye verilen zarar.
ATIF: 1. Bir tarafa doğru meyleden, yüzünü çeviren. 2. Birine karşı şefkat ve merhamet gösteren, atıfet sâhibi olan.
TEMENNİ: 1. İstek, dilek, talep 2. Bir şeyin gerçekleşmesini isteme, dua, niyaz.
