Seçkin Başkan

Barış ağlamaklıydı. Söylemek istedikleri, içindekiler, hissettikleri sanki aniden örülmüş bir duvar engeline takılmış, dilinin ucuna kadar gelen sözler kelimelere dökülememişti. Aliye'nin kararlı sözleri son noktayı koymuş gibiydi...

Necla Hanım sakin görünüyordu. Mübeccel ve Müşerref Hanımlar da ayağa kalkarak salondan çıktılar. Aliye sessizdi. Kapının yanında ayakta duruyordu. Barış sinirli bir şekilde gözlerini halıya dikmişti. Aliye zoraki gülümsemeye çalıştı...

Aliye ağlamaklı bir sesle anlatıyordu olanları. Necla Hanım "Sevinmelisin Aliye, ağabeyini buldun. Hüseyin iyi çocuktur" diyerek onu teselli etmek için yanına gelip saçlarını okşadı. Şefkat dolu bir ses tonuyla mırıldanıyordu...

Süheyla Hanım manalı bir gülümseyişle oğlu Barış'a baktı göz ucuyla. Barış'ın rengi bembeyaz olmuştu. Masanın başında oturuyor, gözlerini yere dikmiş, parmaklarını masaya vurarak sinirli hareketler yapıyordu...

Aliye "Ben kimseyi gasp etmedim" diyen ağabeyinin elini sıktı: "Biliyorum ağabey. Sana inanıyorum ben. Ama daha önce bir suçtan aranıyorsun biliyorsun. Sanıyorum şimdi o davadan da yargılanacaksın." dedi...

Hüseyin şaşkındı. Boynuna sarılan genç kıza nasıl davranacağını kestiremiyordu. Bitkin görünüyordu zaten. Bütün gece sorguda geçmiş, hiç uyumamıştı... Kelepçeli ellerini kaldırıp Aliye'nin yüzüne değdirdi parmaklarını...

Necla Hanım seneler önce olanları anlatırken Hüseyin'in başına gelenlerden bahsetmişti Aliye'ye. Çok ağlamıştı o zaman ağabeyi için. Harun Bey arabasını garajdan çıkartıp Aliye'yi aldı. Hızla yüklendi gaza...

Gözleri satırların arasında dolaşmaya başladığı anda irkildi Aliye! Buz gibi olduğunu hissetti. Bir tek noktaya takılmıştı. Zanlının adı ve soyadı! Yanlış gördüğünü düşünerek bir daha baktı. Yanlış okumamıştı. Adı: Hüseyin Çelik!..

Süheyla Hanım Düşünceliydi. İçinde karmaşık duygular vardı. Oğuz bey bu sohbete hiç katılmamıştı. Evlerine geldikten sonra da hiçbir yorum yapmadan herkes odasına çekildi. Bütün bunlar olurken Aliye'nin evinde koyu bir sohbet vardı...

Gece geç vakte kadar oturdu misafirler. Müsaade isteyip kalktıkları zaman gece yarısını biraz geçmişti. Evlilik işlemlerinin nasıl olacağını daha sonra konuşmak üzere müsaade istedi Türel ailesi...

Oğuz Türel arkasına yaslandı. Harun bey ile sıcak bir sohbete başlamışlardı. Süheyla Hanım ise Necla ve Sibel Hanımlarla sohbetteydi. Ortam son derece neşeliydi. Aliye kahveleri pişirmiş dikkat içinde odaya getirmişti.

Süheyla Hanım dudaklarını ısırdı. İçinde tuhaf bir huzursuzluk vardı ama bu duygusunu oğluna belli etmemeye çalışıyordu. Gülümsemekle yetindi... Bu duygularını ikinci plana atmak zorundaydı...

Süheyla Hanım kocasının kendisi için özel olarak Fransa'dan getirttiği sigaralardan bir tane alıp asabi bir tavırla yaktı. Dumanını başını kaldırarak tavana doğru üfledi. Mavi dumanlar süzülerek yükseldi kristal avizelerin arasına...

En yakındaki kafelerden birine girip neskafe söylediler iki genç. Aliye hayatından çok memnundu. Bunca yıl yüreğinin bütün heyecanıyla arzuladığı idealinin ilk adımını gerçekleştirmişti. Mutluluktan uçuyordu adeta...

İmtihan sonuçları resmen ilan edilmiş Aliye okulunu her sene olduğu gibi yine derece ile bitirmişti. Okuldan bu mutlu haberi aldıkları gün üç arkadaş yine birlikteydi Üçü de mezun olmuştu artık. Ahu sevinçten yerinde duramıyordu...

Aliye hayatı hakkında Ahu dışında kimseyle çok detaylı konuşmamıştı o güne kadar. Barış onun geçirdiği badireleri çok net olarak bilmiyordu. Annesinin ölmüş, babasının da başkasıyla evlenmiş ve ondan uzakta yaşadığını duymuştu.

Aliye, hayranlıkla arka salon dedikleri kendileri için hazırlanan mekana bakıyordu. Duvarda yağlı boya tablolar vardı. Eve girdiğinden beri içinde tuhaf bir huzursuzluk hissediyordu genç kız!..

Bahçeye giren gençler sanki incitmekten korkarcasına nazik bir şekilde adım atıyorlar, hayranlıkla çevrelerini tetkik ediyorlardı. Barış önden ilerlemiş ve kapıyı çoktan çalmıştı bile...

Barış babası giderken saygıyla ayağa kalktı. Sonra yeniden oturdu. Süheyla Hanım düşünceliydi. Oğluyla çok şeyler konuşmak istiyor ama yeri ve zamanını kestiremiyordu. Türel ailesi geleneklerine bağlı bir aileydi..

Atatürk Orman Çiftliğinin içindeki çay bahçelerinden birinin en kenardaki masasında oturuyorlardı Aliye ve arkadaşları. Ahu her zamanki sevimliliği ile durmadan espriler yapıyor hem Aliye'yi hem de Barış'ı gülmekten kırıp geçiriyordu...