Seçkin Başkan

Mübeccel Hanım, Aliye'nin okul arkadaşını övüyordu: "Çok aklı başında bir genç Barış. Aliye ile çok ilgileniyor. Bizim kız fazla yüz vermiyor gibi. Ailesi de köklü bir aile. Oğuz Türel'in babası da meşhur avukatlardan Seyfettin Türel..."

Necla Hanım bir sene önce emekli olmuştu. Artık hep birlikte oturuyorlardı. Müşerref Hanım sağlık problemleri ile bocalıyordu. Şekeri ve tansiyonu vardı. Necla onların başında hem toplayıcı olmuştu, hem de Aliye'ye arkadaş...

Anacığı için dua etti Aliye... Kendi kendine söz verdi. Okuyacaktı. Evet, hem de Harun ağabeyi gibi hukukçu olacaktı. Hayatının yönünü çizmişti kafasında. İçinde kendisini rahatsız eden tek bir duygu vardı o da babasına karşı hissettikleri...

Aliye dudakları titreyerek dinliyordu Necla Öğretmeni. Her ikisi yan yana oturmuşlardı Aliye'nin yatağının üzerinde. Necla Öğretmen küçük kızın ellerini avuçlarının içine almış, sıcacık bir sesle usul usul anlatıyordu olanları...

Mübeccel ve Müşerref Hanımlar Aliye'nin ailesinin başına gelenlerden haberdardı. Necla Hanım olayları telefonla onlara bildirmişti. İki yaşlı kadın bütün olanların açıklaması için kızlarının gelmesini bekliyordu.

Hıçkırarak ağlamaya başladı Hüseyin. Necla Öğretmen rahat bıraktı onu. Müdahale etmeden bekledi. Onun ağlayarak da olsa biraz boşalmasını istiyordu. Hüseyin neden sonra kaldırdı başını. Gözleri kızarmış, şişmişti...

Ağır adımlarla yürüyordu Necla Öğretmen. Arkasından yaklaşan birisinin olduğu hissine kapılarak geri döndü. Kimse yoktu. Evinin önüne geldiği zaman bir kez daha döndü hızla geriye. Bir karaltı gördü arkasında. Korkuyla haykırdı!

Davut sabit bir şekilde bakıyordu oturduğu yerden. Zübeyde'nin ölüm haberini duyduğu andan beri hiç konuşmamıştı. Evin içi köylülerle doluydu. Baş sağlığı için gelenler oturma odasına doluşmuşlardı...

Necla Öğretmen hemen kalkıp kadının nabzına baktı. Hissedilmiyordu. Deli gibi sağlık ocağına koştu. Oradan sağlık görevlileriyle eve geri döndüğünde gözleri açık ve sabitti Zübeyde Hanımın...

Davut gözlerini kapattı. Yaptığı bir hata nelere mal olmuştu. Zübeyde Hanım sessizce ağlamaya başlamıştı. Bir anda bütün evlatlarını kaybetmişti. Halil bağırarak çıktı bahçeden. Bütün köy halkı olayı duymuştu. Davut içini çekti.

Davut jandarmanın sorgusundan dönmüş, biraz dinlendikten sonra oturma odasında sedirde oturmuş sigarasını içiyordu. Bahçe kapısının hızla vurulduğunu duyunca irkildi. Zübeyde hanım boş gözlerle baktı kocasına...

Hasan bir sigara yaktı, bahçe duvarına dayandı. Paraya ihtiyacı vardı. Bunu bulabileceği yeri biliyordu. Ali Rıza'nın Aliye için verdiği başlık parasının yarısından kalan para dükkandaydı. Babasının gizli bir kasası vardı ve parasını orada saklardı...

Olayın ertesi günü Davut dükkanını açmadı. Köylüler geçmiş olsun ziyareti için gelip gidiyordu evlerine. Zübeyde acısını bile yaşayamadan hizmet etmeye başlamıştı geçmiş olsuna gelen konuklara. Olayla ilgili her kafadan bir ses çıkıyordu...

Bir sigara yaktı Hasan. Aklı Elif'teydi. Kızla konuşamamıştı ne zamandır. Bahçeden dışarıya süzüldü yavaşça. Sokak boyunca ağır adımlarla ilerledi. Eliflerin evinin önüne geldiği zaman arkaya dolandı. Genç kız genellikle bahçede olurdu.

Davut, hızlı adımlarla evlerine doğru yürüyorlardı. Yolda rastladıkları köylüler "geçmiş olsun" diyerek kenara çekiliyordu. Kahvenin önünden geçerken muhtar "Davut! Davut Ağa!" seslendi. Belli ki önemli bir şey söyleyecekti!

Köyün erkeklerinin tamamı olay yerindeydi. Ayrıca çocuklar ve olayı duyan kadınlar da doluşmaya başlamıştı. Öğretmen Necla hanım meydana çıkan yolda göründüğü zaman olayın üzerinden yarım saat kadar geçmişti...

Hüseyin hırsla yürüdü adamın üzerine. Elindeki bıçak parlıyordu. Hiç düşünmeden adamın karnına olanca gücüyle sapladı!.. Ali Rıza'nın gözleri büyüdü bir an. Boğuk bir inilti çıktı ağzından. Dudakları titremeye başladı...

Davut Ağa Ali Rıza'nın yaklaştığını görünce sıkıntıyla soludu, anlaşılmaz bir şeyler mırıldandı. Ali Rıza kaşları çatık bir şekilde selamladı Davut'u. Davut derin bir nefes aldı. Bir tabure çekti ve oturmasını söyledi...

Sabahtan beri, dolaşıyordu Hasan. Oturup bir sigara yaktı. Etrafını süzdü... Kızmıştı kahvedeki köylülere. İnsanların yanlışları yüzlerine vurulduğu zaman şaşırırlar ve öfkelenirler. Bu doğal tepkiyi de eksiksiz vermişti Hasan.

Aliye hem çekingen hem de mutlu bir şaşkınlık yaşıyordu. Bugüne kadar sadece hayallerini süsleyen birçok şey gerçekleşiyordu artık. Rüyasında görse inanmayacağı bir hayatın içindeydi...