Hanefi Söztutan

Başta gelin Leyla olmak üzere, bütün Hazar ailesi misafir kadının "hamilelik" imasından son derece rahatsız olmuşlardı. Bu, onlar için oldukça hassas bir konuydu. Leyla ile Selim dört yıldır evliydiler ve çocukları olmuyordu.

-Değmesin yağlı boya! Kahveci Recep'in gürültülü bir şekilde servis yapması köylüleri kızdırdı: -Yahu bir susun da dinleyelim. En heyecanlı yerinde.

Hazar yalısının kütüphanesinde ünlü iş adamıyla röportaj başlamıştı. Araştırmacı gazeteci, ezilip büzülerek söze girdi:

İstanbul Boğazı'nın en görkemli yalısı Hazar yalısıydı. Beyaz yalı, içinde her türlü ağacın bulunduğu geniş bir bahçenin ortasına kurulmuştu.

Erzurum'dan karayolu ile Kars'a doğru giderseniz, Horasan'dan itibaren sağ tarafınızda Aras Nehrinin uzun süre size eşlik ettiğini görürsünüz.

O akşam Sevgi ile Hikmet Amca, hem geçmiş olsun demek, hem de koltuk değneğini Yalçın'a vermek için Elvan Hanımlara oturmaya gittiler. Elvan Hanım, sürpriz ziyarete çok sevinmiş, ne yapacağını şaşırmıştı. -Rahmetli Neriman'dan sonra ilk defa evime geliyorsunuz Hikmet Efendi, buyurun, buyurun hoş geldiniz, ne iyi ettiniz, yıllardır kapımızı çalan olmamıştı, diyerek etraflarında dört dönüyordu.

Sinan'ın Çamlıca yamacındaki lüks evi o akşam İzmirli Hande'yi ağırlıyordu. İlk karşılaşmadaki soğukluk, zaman geçtikçe yerini koyu bir sohbete ve kaynaşmaya bıraktı.

Sevgi yemeği ocağa koymuş, televizyonun karşısına oturmuştu. Hikmet Amca ise yerde tahta, rende ve keserle bir şeyler yapmaya çalışıyordu.

Şeyma ağlamaklı bir ifadeyle kalkıp odasına gidince, Sinan annesine dönerek kızgın bir şekilde söylendi: -Ne dedim ki ben şimdi? Haksız mıyım ama anne? Böyle emrivaki gelinlik olur mu?

Pijamalı kıyafetiyle kanepeye uzanmış bir yandan gazetesini okuyup, bir yandan telefonla sekreteriyle iş durumlarını konuşan Sinan, telefonu kapatmadan önce sordu: -Şey, Ece... Hande beni ofisten aradı mı hiç?

Babası işe gittikten sonra, Şeyma abisinin koluna girerek onu evin içinde dolaştırdı. Üst kata çıkarıp, balkondaki koltuğa oturttu. -Açık hava, güzel manzara iyi gelir abi. -Sen öyle diyorsan öyledir hemşire hanım!

Sinan kafasını anlatılan kıza takmış, başka bir şey düşünemez olmuştu. -Bu olayı çözmedikçe içim rahat etmeyecek anne, dedi.

Şeyma ile annesi, hem telefondaki kızın Sevgi olmadığını, hem de Sinan'ın Sevgi'yi tanımadığını çoktan anlamışlardı ama bunu Sinan'a nasıl anlatacaklardı, onu bilemiyorlardı.

Hande'ye telefon açan Sinan'ın "çalıyor" demesi üzerine annesi ve kardeşi merakla başına üşüştü.

Sevgi hastane dönüşünde çalıştığı bayie gidip patronuyla görüşmüş, ertesi sabah işe başlayacağını bildirmişti. Oradan çıkınca da balıkçılar çarşısına uğrayıp, akşam yemeği için balık ve yeşillik almıştı. Şimdi ocakta balıkları kızartırken, Hikmet Amca da salata yaparak kendisine yardım ediyordu.

Şeyma'nın "Yengem gitmiş" sözü odada şaşkınlığa yol açmıştı. -Ne demek yengem gitmiş? Nereye gitmiş? diye sordu annesi.

Şeyma çantasını getirmek üzere Sinan'ın odasına girince, Sevgi heyecanla soluklandı. Az kalsın sevincine yenik düşüp içeri girecek ve her şeyi berbat edecekti.

Sevgi korkarak yanına yaklaştığı Yalçın'dan güzel haberler almıştı. Demek ki başından beri bir şeylerden şüphelenen Şeyma Yalçın'dan doğruları bir bir öğrenmiş, fakat bunları ilk defa duyduğunu Yalçın'a belli etmemişti. Biliyormuş gibi yapmakla kalmamış, bir de, "Artık o bizim gelinimiz" diye sahiplenmişti. Bundan daha da güzeli, Yalçın'ın bu durumu kabullenmiş görünmesiydi. Artık Yalçın diye bir tehlike kalmadığını düşünen Sevgi rahatlamıştı.

O sabah Mümtaz Beyler ailece hastaneye geldiklerinde ilk defa Sinan'ı uyanık görmüşler ve çok sevinmişlerdi.

Odaya girdiklerinde Sinan hâlâ uyuyordu. Hikmet Amca merakla Sinan'ın başucuna gelerek yüzüne baktı. -Demek benim kızımın kalbini çalan delikanlı sensin, diye sessizce söylendi. Sonra Sevgi'ye döndü: