Altemur Kılıç

"Avrupa Muhipleri Cemiyeti" mensupları, "Kuvayı Milliyecilere" karşı saldırıya geçtiler. Fogg Hanımın naneleri ortaya saçıldıktan sonra, foyalarını sorgulayanlara ateş püskürüyorlar! Bugünkü durumla, Mütareke dönemi arasında, günümüzün bazı medya mensupları ile Mütarekedeki İstanbul Basını; Ali Kemal, Refik Halit, Refii Cevat vb. arasında da yakın benzerlikler var. O zaman "İngiliz Muhipleri Cemiyeti" vardı, şimdi adı konmamış olsa bile, Karen Fogg hanımın şebekesi şeklinde, bir "Avrupa Muhipleri Cemiyeti" var.

Askerler, benim de hep söylediğimi veciz bir şekilde teyid ettiler: "Avrupa Birliğine (ilke olarak ) karşı değiliz" dediler ve "ancak" diyerek vurguladılar: "Kayıtsız şartsız, -sorgusuz sualsiz ve ülke yararına olduğu tartışılacak herşeye de evet diyerek AB'ye girilmesine karşıyız!"

İdam Cezası, Öcalan ve Kürtçe eğitim Avrupa Birliği "treni" arasında irtibat var: İdam Cezasını tümünden -terör suçları dahil- kaldırmazsak ve eğer 30.000'den fazla insanımızın katili Abdullan Öcalan'ı en yüksek yargı mercilerimizce tasdik edilmiş hükmüne göre asarsak ve de Kürtçe Anadilinde (hangisi ise), devlet himayesinde eğitimi ve öğretimi kabul etmez isek, bizi AB kulübüne kabul etmeyecekler, acele etmezsek de "treni" kaçıracağız!

WALL STREET JOURNAL gazetesinin muhabiri Daniel Pearl, Pakistan'da kaçırıldı ve bir ay kadar sonra, vahşi bir şekilde öldürüldüğü ortaya çıktı. Bir defa, gazeteciliğin ne kadar tehlikeli bir meslek olduğu gene anlaşıldı. 11 Eylül 2001'den sonra, Afganistan'da 13 yabancı gazeteci öldürülmüştü, fakat Pearl'ün ölümü başka bir anlam taşıyor.

Düşündüm ki, son zamanlarda hep kötümser yazılar yazmaktayım. Gerçekten de ülkemizin hali ve geleceği konusunda kötümser olmak için bir hayli sebep var. Ancak hiç iyimserlik nedenleri yok mu? Bence çok var!

Önceki yazımın başlığı "Bir Millet Uyanıyor" idi. Bu, İstiklal Harbinin, düşmanların ezici gücüne, içerdeki işbirlikçilerin entrika ve direnmelerine rağmen, nasıl başladığını ve kazanıldığını anlatan, Cumhuriyetin ilk dönemlerınde yapılmış bir filmin adı idi, çocukluğumda beni ve bizim kuşağımızı, 10. Yıl Marşı gibi, çok etkilemişti. Maalesef, filmin negatifi ve bütün kopyaları bir yangında heba olmuş.

Bize birşeyler oldu; bir zamanlar dünya olaylarına, hele ülkemizle ilgili gelişmelere, kendi çıkarlarımız açısından bakar, değerlendirirdik. Şimdilerde, olayları ve özellikle kendi sorunlarımızı, başkaları açısından değerlendirir olduk. Bu, bana Osmanlının son döneminde devlet adamlarımızın ve münevverlerimizin "Acaba devlet-i muazzama ne der?" endişelerini hatırlatıyor! Zaten o dönemle paralellikler çok..

Yabancı bir örgütün, hatta yabancı elçiliğin eylemleri, zihniyeti ve faaliyetini, telefonlarını dinleyerek, kripto mesajları deşifre edilerek -veya internetteki e-posta mesajları elegeçirilerek- meydana çıkarılmış, gerçek maksatları, hedefleri anlaşılmış; ama bazı liboş aklı evveller bu yöntem kanunlara veya ahlaka aykırı diye kıyameti koparıyorlar.

Başbakan Yardımcısı, ANAP Genel Başkanı Mesut Yılmaz, bir hikmet savurmuştu; "Avrupa Birliğinin Yolu Diyarbakır'dan geçer" diye ve ilave de etmişti; "Vatandaşların bireysel haklarını tanımayan ve onların özgürlük alanlarını sınırlı tutan devletin bütünlüğü tehlikeye girer!" Şimdi Öcalan'ın direktifleri ile kılık değiştiren, araziye uymaya çalışan PKK da aynı şeyleri söylüyor: "Türkiye'nin temel çıkmazı Kürt meselesine gelip dayanıyor" diyor ve "bireysel hakların" başında saydığı Kürtçe ana dil konusunu diretmeye çalışıyor.

Kürtçü bölücülerin, Türkiye'yi bölmek hatta bütün ülkemizi Kürdistan yapmak hedefleri ve stratejileri aynı ama, taktiklerinde önemli değişiklikler var. Başbakan Ecevit'in, Öcalan hakkındaki kesinleşmiş idam hükmünü rafa kaldırırken -onun İmralı'da güya canlı olarak mezara tıkıldığını söylemişti ama- eşkıyabaşı rahat hücresinden, her konuda, boyuna serbestçe ahkâm kesiyor, yandaşlarına taktik veriyor: Üniter TC'nin azılı düşmanı Öcalan yakalandıktan hemen sonra ağız değiştirmiş, "Demokratik Türk-Kürt Cumhuriyeti"ni kurmak "barışçı çözüm" amacına -tabii taktik olarak- yönelmişti.

İki büyük Türk milliyetçisinı kaybettık. Osman Bölükbaşı'yı ve Muzaffer Özdağ'ı. İkisini de yakından tanımak mutluluk ve şerefine nail olmuştum.

Amerika -Başkan Bush yönetimi- 11 Eylül 2001 terör saldırısından sonra ve Afganistan'da da, bütün uzmanların kanaatinin aksine, Taliban'a karşı, çok az zayiat vererek, kolay ve süratli başarı kazanınca, "şımardı" diyemiyeceğim ama, "palazlandı." Hem askeri teknolojık gücünün, hem de Amerika'nın içindeki vatanperverane desteğin ve Bush'un kamuoyundaki 75'lerde seyreden popülerliğinin verdiği güvenle, süper devletliğinin kılıcını şakırdatıyor.

Profesör Bernard Lewis Dokuzuncu Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel'den Atatürk Ödülü almıştı ve bunu hak etmişti, çünkü Türkleri, tarihimizi en iyi tanıyan ve bunun için de bütün eserlerinde Türklere sahip çıkan bir bilim adamıdır. Türkçeyi de Osmanlı Türkçesini de çok iyi bilir ve en ağdalı kelimelerle konuşur. Ama "Arı Türkçe" denen garabete hiç alışamamıştır. Marmara depreminden sonra bana telefon ederek "Memleketinizdeki hareket-i arzdan dolayı çok müteellimim, inşaallah sizin aile efradınız bir zarar görmemiştir!" dediğini hiç unutmam!

Binlerce masum insanımızın kaatili, PKK eşkıya örgütünün başı Abdullah Öcalan (nam-ı diğer APO) İmralı'da Devlet Güvenlik Mahkemesinde yargılandı, suçları sabit görüldüğü için, 29 Haziran 1999'da TCK'nın 125. maddesine göre idama mahkum edildi.

Bölücülerin, PKK'nın ve HADEP'in, taktik değiştirerek hareketlerini siyasallaştırıp, sıcak terör yerine dil terörünü ikame etmek taktiklerini iyice teşhir etmek ve devamlı anlatmak gerekiyor. Çünkü söz konusu olan Türkiye Cumhuriyeti'nin, Türklüğün varoluşudur. Bu yeni saldırının "Uyum Paketi" tartışmalarına da ışık tutması gerekir.

Radikal gazetesinde İsmet Berkan iddialı: "Türkiye Avrupa Birliği'ni istiyor!" diyor. Doğru; kamuoyu araştırmalarına göre Türklerin % 75'i ülkemizin Avrupa Birliği'ne üye olmasını istiyormuş.

Bölücü odakların Kürtçe eğitim, Kürtçe radyo ve TV yayınları konusunda, Anayasa değişiklikleri ile kapı aralandıktan sonra, önceden tahmin ettiğim gibi harekete geçmeleri üzerine, bizim, çoğu soldan dönme liberal veya liboşlarımızın aymazlığına, sığ düşünmelerine, kendi malum düşünce yapılarına yakışsa bile, gene de kızmamak mümkün değil.

Son günlerde, UNESCO'nun kışkırtılması ile, Nazım Hikmet'in 100. doğum günü etkinlikleri -şovu- sürmekte... Adam büyük bir şair veya kelime kullanma ustası olabilir. Ama bizim şairimiz ve kahramanımız mı?

Pakistan ve Hindistan, ellerinde nükleer silahlar bulunan iki devlet hudutlarında, Keşmir ihtilafı yüzünden, tehlikeli bir çatışmanın eşiğindeler.

Başbakanımız Bülent Ecevit, bugün Washington'da. Temaslarının ülkemiz açısından başarılı olması candan temennimiz. Akli melekelerinin yerinde olmasından hiç şüphe etmemiştim; sağlığının da son zamanlardaki görünüşü ile iyi olması da, özellikle benim için, çok memnuniyet verici.