Haticet-ül Kübra

Efendimiz'inizinde-12M. SAİD ARVAS yazıyormsarvas@ihlas.net.tr Meysere, Busra seferinden dönünce sahibesine Efendimizi anlatır ki hoş hatıralardır bunlar. Hazret-i Hatice, Meysere'yi azad eder, hanımını da bağışlar. Önlerine tepeleme mal ve hayli altın yığar. Anlatılanlar rüyasını doğrulamaktadır, içi içine sığmaz. Efdalu mevcudata, Nebiler sultanına hanım olmak... İyi de bu izdivaç nasıl gerçekleşecektir? Kim aracı olur ki ona? Durgunlaşır mı, mahzunlaşır mı bilmiyoruz ama bu hâl sırdaşı Nufeyse (Nefise) Bint-i Münebbih'in gözünden kaçmaz. "Sana neler oluyor kuzum" diye sorar. Hazret-i Hatice, Muhammed-ül emin ile evlenmek arzusunda olduğunu fısıldar. Nufeyse zeki bir kadındır, "Sen bu işi bana bırak" der, Efendimize güya yolda rastlar ve sorar "Ey oğul seni tezevvücden (evlenmekten) meneden nedir?"- Ya Nufeyse, yuva kurmayı kim istemez? Ama sen de biliyorsun ki elimiz dar.- Peki sana iffetli, şerefli, edepli, mal ve cemâl sahibi bir hanım bulsam?- Kim bu hanım?- Hadice bint-i Huveylid!İyi de bunca zengin ve hatırlı talibi varken neden varsın ki ona. Nufeyse Hatun, Efendimizin tereddüdünü hisseder. "Sen razı mısın değil misin onu söyle" der, "bizim de bir bildiğimiz var!"Nufeyse Hatun müspet cevabı alınca durmaz. Gider gelir, iki taraf arasında irtibat kurar. Nitekim Efendimizin amcaları Ebu Tâlib ile Hamza, Amr bin Esed'in kapısını çalar, yeğeni Hatice'ye talip olurlar. Ebu Tâlib, "Allah'a hamdolsun ki, bizi; İbrahim'in zürriyetinden, İsmail'in neslinden, Maad'ın cevherinden ve Mudar'ın kanından yarattı. Mekke'nin mensûbu, Kâbe'nin bekçisi ve halkın reisi yaptı... Muhakkak ki Muhammed çok şereflidir, yiğitlikte, fazilette ve akılda hangi gençle kıyaslansa üstün gelir. Gerçi malı azdır ama mal dediğin nedir ki? Geçici gölge gibidir. Alınır, verilir, kaybedilir, emanetten başka bir şey değildir." Ebu Tâlib'in konuşması tesirlidir ama Hatice daha da fazlasını bilir. Adı güzel Muhammed son peygamber olacaktır, başka söze gerek mi var? İki taraf mehirde anlaşırlar. Nikâhı Varaka bin Nevfel kıyar.Hazret-i Ebubekir biricik dostunun Hatice gibi bir hanımefendi ile evlenecek olmasına çok sevinir, kasasını açar "istediğin kadar al" der, "dilediğince harca..."Hazret-i Hatice konağını dipten köşeden temizletmiş, özene bezene süslemiştir. Fahr-i Alem içeri girince hizmetçiler ellerindeki cevahir dolu tabakları yoluna serperler. Annemiz sırf o günün hatırına cariye ve kölelerini azad eder. Neyi var, neyi yoksa Efendimize bağışlar. "Maişet için kimseye minnet etme malımın hepsi senindir. Ben dahi muhtacım sana..."O günden sonra ticaret işlerini Efendimiz üstlenir, Saib bin Abdullah'ı ortak alırlar. Bu kutlu izdivaç 24 yıl sürer, Resul-i Ekrem bu süre zarfında sadece Hazret-i Hadice validemizle evli kalır. Tam 6 çocukları olur, evleri neşe dolar. İlk çocukları Kâsım'dır. Hoş bu sebepten Nebiyyül Muhtereme "Ebül Kâsım" denir... Hikmet-i Huda Efendimizin oğulları yaşamaz. Ne Kâsım, ne İbrahim, ne de Abdullah! Allah'ın Habibi kız babası olmaktan da memnundurlar, onları hoşça tutar. Kızları da hayatlarında iken vefat eder, Zeyneb, Ümmü Gülsüm ve Rükayye'nin acısını yaşarlar. Ne çetin imtihan...Fatıma tüz Zehra ise Efendimizden altı ay sonra yürür Dar-ı bekaya...Bir ara Ebu Tâlib sıkıntıya düşer, Efendimiz diğer amcası Abbas'a gider, "Amcamın nüfusu kalabalık, geliri az. Diyorum ki çocuklarını paylaşsak..."Hazret-i Abbas, Cafer'i (radıyallahü anh), Efendimiz ise Ali'yi (keremallahü vecheh) evine alır elinden tutarlar. Ali 5 yaşındadır daha, Server-i Kâinata pek özenir ve her halini taklide kalkar. Hadice't-ül Kübra, onu anne şefkati ile bağrına basar.*Hanif ümmetinin abidleri üç aylarda inzivaya çekilirler... Dağlarda geceler, ibadet ederler. Efendimizin dedesi Abdulmuttalib de bunlardan biridir meselâ 35 yaşından sonra Fahr-i Aleme de yalnızlık sevdirilir. Sarp ve yüksek bir dağ olan Hira'ya çıkar, Mekke'ye kuşbakışı bakan zirvede tefekküre dalar. Bir taraf ufka kadar çöl, bir yanda sıra sıra dağlar... Gök derin mi derin, ay munis, yıldızlar parlak. Bazen Mekke'ye iner, Kâbe-i Şerif'i tavaf eder, sonra azık tedarikleyip döner Cebel-i Nur'a...Azık dediğin et, süt, ekmek bazen de zeytinyağıdır.Dağda bir ay kaldığı olur. Suyunu ve yiyeceğini Hatice validemiz getirir ki o yıllarda elli yaşından az değildir. Şehirden yürüyerek gelen, sarp zirveye tırmanan, inen ve tekrar yürüyerek Mekke'ye dönen biri için hayli zahmetlidir. Annemiz bunun seve seve yapar, nimet bilir.Efendimizin gözleri uyur kalbi uyumaz. Rüyaları sadıktır, mutlaka çıkar. Zaman zaman nurlar görür, taşlar, ağaçlar fısıldar. Yine bir gece Hira'dan geliyorlar. Safa ile Merve arasında tesirli bir ses duyar: "Ya Muhammed! Sen Allah'ın Resulüsün, ben Cebrailim!" Mahlukât tazim içinde, nebâtat selâma durmakta.Eve döner. Hazret-i Hatice, Efendisini kapıda karşılar. Yüzünde hiç görmediği bir nur, çiçekleri imrendiren kokular. - Ey Hatice, birilerini görüyor, sesler işitiyorum. Cinler musallat olmasın bana? Bilirsin kâhinlerden hoşlanmam.- Korkma! Allah seni üzmez, utandırmaz! Cinler sana yaklaşamaz. Çünkü güzel ahlaklısın, doğru sözlüsün, emanete riayet edersin. Akrabalarını arar, misafiri seversin. Ben senin Peygamber olacağından eminim. Ona Ümmül eytam (yetimlerin anası) derler ki evi yoksulların sığınağıdır. Cahiliye devrinde sayısız kız çocuğunu diri diri gömülmekten kurtaran Hatice validemizin evi çocuk yurduna döner o sıralar... OSMANLI KORUDU Hatice validemizin Osmanlılar tarafından inşa edilen zarif türbesi 20. asrın başlarına kadar muhafaza edildi. Zira o zamana kadar Osmanlı Cennet-ül Mualla'yı gözü gibi korumuştu.Cennet-ül Mualla'yı yerle bir ettiler Osmanlılar Kanuni devrinde Hatice validemizin kabri üzerine zarif bir türbe yaptırırlar. Hacılar mutlaka Cennet-ül Mualla'ya uğrar annemize Fatiha okurlar. Bugün Cennet-ül Mualla'da yattığını bildiğimiz Efendimizin oğulları Kasım ve Abdullah ile çok sayıda sahabenin kabirlerinden iz bile yok. İngilizlerin yardımıyla Arabistan'ı ele geçiren Suudlar 1926'da Mekke'ye girip Hatice validemizin türbesini yıktılar. Günümüzde Harem-i Şerifin etrafındaki revaklar gibi, eskiden kalma çok az yapı kaldı, çoğu da yıkılma sırasını bekliyor. Hatice validemizin evinin yerinde şu an şadırvan var. Hazret-i Ebu Bekir'in evi ise Hilton Oteli'nin kompleksi içinde..."OKU" RABBİNİN ADIYLA!.. Ramazan-ı şerif ayı. Kadir gecesi...Allah'ın Habibi Hira Mağarasında itikaf ve ibadetle meşgul olmakta... Gece sehere akmakta... Bir an mağara nurla dolar, karşısında Cebrail Aleyhisselam! İnsan şeklindedir, üzerinde atlas bir cübbe... Çok sevimlidir ve pek güzel kokar. Ve ilk emir: "İkra!" (Oku!)Efendimiz şaşırırlar: "Ma ena bi-kari!" (Ben okuma bilmem) Cebrail Aleyhisselam Efendimizi kucaklar, kuvvetle sıkar: "Oku!" -Okumuşluğum yok!Cebrail Aleyhisselam, bir kere daha sıkar ve tekrarlar "Oku!"Efendimizi üçüncü defa sıkıp bırakır: "Oku! Bütün mevcudatı halk eden Rabbinin adıyla!" Vahiy bu, hece hece aklında... "Ya Muhammed sen Allahın resulüsün, ben Cebrail'im"Başını ne yana çevirse Cibril-i emini görür. Sesi yerden, gökten, dağdan, taştan gelir.Eve döner, "Beni örtün!" buyururlar.Olup biteni Hazret-i Hatice validemize anlatırlar. Hatice validemiz Varaka bin Nevfel'e koşar. Varaka iyice yaşlanmış, gözleri kapanmıştır. Büyük bir heyecanla "Kuddûs kuddûs" (Pak ve kusursuz) der, "Ey Hatice söylediklerine bakılırsa ona Namusu ekber geldi. Aynen Musa'ya geldiği gibi. O bu ümmetin peygamberidir. Söyle sebat etsin." Hazret-i Hatice bilahare Utbe ve Rabia'nın kölesi Addas'ın kapısını çalar. İlim ehli bir zâttır zira. Sorar. "Cebrail hakkında ne bilirsin?- O Allah ile resulü arasında elçidir. Emindir. Ancak peygamberlere gelir, başkasına görünmez. - Diyelim göründü, Cibril-i emin olduğunu nereden bilebilirim?- Hafifçe saçını aç, kaybolursa odur kesin. Cebrail aleyhisselamın Efendimizi ziyaret ettiği günlerden birinde söylenileni yapar, melek kayboluverir. Artık onun Cebrail Aleyhisselâm olduğundan emindir.YARIN: NUR DAĞI NURLU MAĞARA