Halil Delice

Tuna üzerinde her köprü görüşünde Benoit'i hatırlıyordu. Tuna, Benoit'in gerdanı, köprüler de gerdanlıktı. Karaormanlar, eşsiz güzellikteydi. Anlatılmaz renkteki bir yeşille başlayan orman, gözden uzaklaştıkça, koyulaşıyor, ufuk çizgisinde simsiyah, kara bir renge dönüşüyordu. Herhalde bu özelliğinden dolayı buralara Karaorman denilmiş diye düşündü Ahmet.

Gelen öğrenci Mehmet'ti. Onu görmekle gönlü ışıdı: -Onu düşünmediğimiz vaktimiz var be Mehmed'im. Ne hikmettir bilinmez? Şu nehire bakınca kara sevdalımız Tuna'yı hatırladım.

Çay dedikleri bu olsa diye düşündü, 18 Mart'ın öğle üzere, sırtında paltosuyla akan suyun kenarında oturan Ahmet Pehlivan. Dört gündür hastanede kalıyordu.

Petersen, donup kalmış Ahmet'in belinden yakaladı ve kaldırıp sırtüstü mindere vurdu. Ahmet'in son hatırladığı, Petersen'in belini kavramasıyla birlikte beyninde nice bin şimşeğin çaktığıydı. Sonrası Kara Ahmet için, karalar içinde koyu bir karanlıktı.

14 Mart 1902'de Ahmet ile Petersen karşı karşıya geldiler. Güreşin yapıldığı salon hınca hınç dolmuştu. Weber ile yaptığı güreşten sonra geçen iki gün içinde Ahmet, iyileşmemiş daha da kötüleşmişti.

Ahmet, hiç gecikmeden harekete geçti. Kendini, yüzü koyun yatan rakibinin sol tarafına attı. Sağ elini, rakibinin sol koltuk altından geçirip ensesine getirerek tek kle oyununu aldı. Yüklendi, rakibi dönmemek için karşı koydu.

Telgraf Fransa'dandı. Şubat başında Fransa'nın Lille şehrinde yapılan güreşlere davet ediliyordu. Benoit'ten haber bekleyen Ahmet, üzülsün mü, sevinsin mi bilemedi. Gerçi haber, Benoit'ten değildi ama, ona kavuşma ihtimali olan diyardandı. Hikmet dede, "O güzele, güleş peşinde koşarken kavuşacaksın." dememiş miydi?

Zaman zaman göğsündeki sancı, dayanılmaz hale gelen Ahmet, hemen hemen güreşi bıraktı.

Ahmet, Aksaray'da bahçe içinde bir ev kiralamıştı. Ama gönlü, Eyüp Sultan'daydı. Hem evi, hem de mezarı burada olsun istiyor, bu dileğini sık sık İbrahim Pehlivan ile oğlu Sait efendiye anlatıyordu.

Sarayın bulunduğu tepenin batı tarafında, son Türk vezirinin şehit olduğu yere Macarlar bir anıt yapmışlar. Çıplak ve şahlanmış bir atın üstünde bir borazan, ufuklara hangi gerçeği haykırıyordu.

Cami dolu, kale içi dolu, karşı tepelere kadar her yer asker dolu. Birden bembeyaz sakalıyla, yaşı belli olmayan duruşuyla Gül Baba ayağa kalkar, "Ey cemaat, benim bu dünyada işim bitti, maksat hasıl oldu, ben gidiyorum." diyerek yere düşer, toprağı kucaklar, emaneti sahibine teslim eder, sevdiklerine kavuşur. Onun için öyle bir cenaze namazı kılınır ki anlatılır değil.

Hüseyin efendi, Türk pehlivanlarının güreşi ne kadar çok sevdiklerini, güreşmenin onlar için hava, su gibi kati surette vazgeçilmez bir ihtiyaç, sevda olduğunu biliyordu. Sözlerinin Ahmet'i son derece üzeceğini zannediyordu. Ama beklediği olmadı. Ahmet, üzgün üzgün başını salladı:

Rus sıkıştırdıkça Ahmet'in kalbinin sancısı arttı. Ahmet, "Ne olur Allah'ım, şu Rus'un karşısında yenilmekten beni kurtar. Üç saati doldurmamı ihsan eyle." diye bütün kalbiyle dua ediyordu.

Hakem heyetine güreşmek istediğini söyledi. "Buraya binlerce kişi güreş seyretmeğe gelmiş. Yorulmuşlar, emek vermişler, rahatsızlığımı bilerek güreşe çıktım. Bu söz vermek demektir.

Ahmet, tabibin bu sözlerine rağmen, "Osmanlı Rus'un karşısından kaçtı dedirtmem. Öleceğimi bilsem yine güreşirim, minder bizim için ermeydanıdır, bu sebepten minderde ölmeyi şehitlik kabul ederiz " diyerek bütün engellemelere rağmen, minderde Rus'un karşısında hazır oldu.

Güreşlerinin, Türkoğlunun Kızılelması başşehirlerinde olmasında hikmet neydi. Acaba, fetihlerin yalnızca silah, top tüfenkle olmamasıyla mı ilgiliydi. Bu diyarlarda yaptığı güreş, güreş esnasında, sonrası ve öncesinde gösterdiği mertlik, yiğitlik ve insanlık, aldığı galibiyetler de fethin içinde miydi?

Ahmet'in elinde olmadan sözler, gönülden diline döküldü: -Benoit'ten mi? Fırtına Selim'in yüreciği cız etti. Koca pehlivan, cihan şampiyonu, genç aşıklara dönmüştü. Ahmet, içinde düştüğü durumu fark etti, seslice güldü:

Güreşler, huzur güreşi olduğu için davul-zurna, yoktu ve dua yapılmadı. Güreşler, onbeş dakika sürecekti ve gösteri mahiyetindeydi. Cazgırın el etmesiyle güreşler başladı.

Sait efendiye baktı. Sait efendi gülümsedi: -Hayır olsun Ahmet Pelvan? Sandık denen başpehlivan karşısında benden yardım mı istersin?

Koca Cihan Şampiyonu Kara Ahmet, bir gözleri ahudan gelen mektupla ağlıyordu. Kim demiş erkekler ağlamaz diye. Asıl erkekler ağlamalı. Er olabildik mi, erlikten erenliğe gayret edebildik mi diye.