Halil Delice

Güreş, ilk onbeş dakikasını bu şekilde doldurdu. Ahmet, bütün gayretine rağmen, Filiz Nurullah'ı zorlayamamıştı bile. Zaten, Filiz Nurullah, yemin etmesine rağmen güreşe pek asılmıyordu.

Bilen değil de parayı veren düdüğü çalarsa ne olur? Tabii ki; ortaya pehlivanları coşturan, yürekleri kabartan, yiğitleri, erleri bir gül bahçesine girercesine şehitliğe, savaşa yollayan cenk havaları değil, teke zortlamasını bile aratan "zırt" sesleri çıkar.

Velo gazetesi, 18 şubat tarihli ve "Kim galip gelecek?" başlıklı haberinde şunları yazdı: "Eğer Filiz Nurullah pehlivan, bugün galip gelecek olursa, dünyanın en birinci pehlivanı olduğunu ispat etmiş ve dolayısıyla gerçek cihan pehlivanı olacaktır"

160 kiloluluk Filiz Nurullah'ın 100 kiloluk Ahmet, karşısında gözle görülür bir üstünlüğü vardı. Ahmet, çapraz almak istiyor, Filiz şöyle bir silkelenerek kurtuluyordu. Boyca aralarında büyük fark vardı.

Gönlümüzü şifa bulmaz şekilde yaralayan; gerçek pehlivan, mütevazi insan Recep Kara'nın karası değil, Kırkpınar'a ihanet edenlerin hançer yarası.

4 Şubat 1900 tarihinde, Ahmet ile Filiz Nurullah, Moulin Rouge Salonu'nda karşı karşıya geldiler. Parisli bütün güreşseverler tiyatroya koşmuştu. Salon hınca hınç doluydu. Kara Ahmet ile Filiz Nurullah, kispetlerini giymiş halde... İşıklarla parıl parıl parlayan yağlı vücutlarıyla ortaya çıktılar... Ve ortalık, alkıştan, ıslıktan, "Yaşşa Karamel" sesleriyle yıkıldı. Her iki pehlivan, ellerini kalplerinin üzerine götürerek alkışlara karşılık verdiler. Hüseyin Selim'in hakemliğinde güreş başladı. Her iki güreşçi de peşreve başladılar. Ama davul zurnasız peşrevin de zevki çıkmıyordu.

Ahmet ile Modioni'nin yolları kesin olarak ayrılmıştı. Modioni, Paris'te daha fazla kalmayıp hemen Selanik'e dönmüştü. Selanik'e dönünce rahat durmamıştı. Asır gazetesine bir açıklama yapmış... Açıklamasında, Benoit ile ilişkisini kast ederek, Ahmet'in Paris'te metres tuttuğunu, kazandığı paraları zevk ve sefa aleminde yediğini söylemişti. İstanbul basını da Asır, gazetesinden alarak Ahmet için ver yansın ettiler. Padişah, durumu Paris Büyükelçili'nden sual etti. Elçilik, yazılanların Modioni'nin iftirası olduğunu bildirince Padişah ve Gazi Osman Paşa rahatladılar.

Ahmet, hafif eğildi ve Rus güreşçiyi omuzları üzerine çok sert bir şekilde mindere vurdu. Rus, bütün gayretine rağmen, köprü kurmasını becerememişti. Ahmet, ilk güreşin verdiği hırsla çok sert bir biçimde yere vurmuştu.

Ahmet, Pytlasinkski'ye cevap verdi. Cevabında, "Pytlasinkski merak etmesin. Treni kaçırmayacak. Onu yirmibir dakikadan çok önce trene göndereceğim. Arkasına bakmaktan korkarak Rusya'ya dönecek." dedi.

Cumartesi günkü başpehlivanlık güreşlerinde Kırkpınar sevdalılarını çok üzen bir hadise yaşandı. Kırkpınar'da, Kırkpınar geleneklerine, manevi değerlerine yakışmayan çok hadiseler yaşandı; peşrevin aslına uygun yapılmaması, pehlivanların peşrevin temsil ettiği manalardan habersiz olması, pehlivanların mirasçısı oldukları alperenlerin kemiklerini sızlatacak hareketlerde bulunması, Selimiye Camisi çevresindeki yeşilliklerde çilingir sofralarının kurulması gibi nice hadiseler...

Pytlasinski, gazetelere demeç üzerine demeç vererek, "Vahşi Kara Ahmet ile güreşirken kaybettiğim kan yüzünden yenildim. Pons'tan ikinci bir güreş istiyorum." dedi.

Kırkpınar, tarihi ve geleneksel bir sporumuz. Kırkpınar'da öncelik, gelenektir; değişmemesi asıldır. Ama değişen şartlar, geleneksel Kırkpınar kurallarında da değişikliği gerektirdi. Ne yazık ki zaman sınırlaması, yaş tahdidi, altın puan kuralı gibi değişiklik bilimsel araştırmalar yapılmadan gerçekleştirildi.

Kırkpınar güreşleri dün başladı. Ama pehlivanlar, seyirciler ve ilgililerin yüzde doksan beşi, Kırkpınar'ın manasından, neyi temsil ettiğinden haberdar olmadan. Bugün, Kırkpınar'ı en güzel şekilde ifade eden peşrevden bahsetmek istiyorum.

21 Ocak 1900 tarihli Velo gazetesinde Rus Güreşçisi Pytlasinski'nin beyanatı vardı. Pytlasinski, "Türk'ün enerjisini, dayanıklılığını, savaşma gücünü daima hayranlıkla anarım. Ancak, kusurları da var. Elensede biraz kısa vurdu mu yanağa, şakağa dirseğe vuruyor. Dört senedir, Kara Ahmet'in Sen Petersburg'da güreşmesi yasaktır. Neden mi? Ciniselli sirkindeki bir güreşte, Rus güreşçisi Hackenschmidt'in dişlerini kırmasından, yüzünü kan içinde bırakmasından. "

Cumhuriyet döneminde en fazla başpehlivan birinciliğini, 9'ar defa ile Tekirdağlı Hüseyin ve Ahmet Taşçı (iki altın kemer) kazanmışlardır. 2001'de yayımlanan yazımızda, Tekirdağlı Hüseyin 8'er defa kazandı demiştik.

Beş dakika sonra, Pytlasinski, mindere döndü. Çenesinin yan tarafı sarılmıştı. Hakem, jüri heyeti tarfından, her iki güreşçiye de birer ihtar verildiğini açıkladıktan sonra, güreşi tekrar başlattı.

Rakibini küçük görmüş, gereken dikkati göstermemişti. Pytlasinski'yi rahat yeneceğine inanıyordu. Yedi dakika içinde rakibinin güreş derecesini anlamıştı. Pons ayarında değildi. Ahmet, bol bol tövbe etti, gücü, kuvveti, bilgiyi, Allahü teaalının bir ihsanı değil de kendi malı gibi gördüğü için.

Yağlı güreşte, peşrev başlı başına bir destandır. Peşrev, Türk oğlunun vatan tutmak için Türkistan'dan Anadolu'ya oradan da Avrupa'ya akışının ifadesidir, Türkoğlunun tarih macerasını anlatır. Peşrev, Türkoğlunun sembolleri, 'ok, yay, at, kurt ve kartal'ın figürleriyle donatılmıştır.

Türk milletinin İslamiyeti kabulüyle birlikte alpler, alperen olmuşlardır. Türkler için alplik en büyük şerefti. Alp için atı çok önemliydi.

Kara Ahmet, istediği oyunu, çift kleyi çok kolaylıkla aldı. Pytlasinski, fazla karşı koymağa çalışmamıştı. Ahmet, rakibini çevirmek için yüklendi. Yüklenmesiyle birlikte ortalık karıştı. Seyirciler gözlerine inanamıyordu.