Halil Delice

Beyni ve gönlü, Benoit ile Pytlasinski tarafından işgale uğramıştı. Güreşten sonra Benoit'ten bir daha haber alamamıştı.

Prof. Dr. Ömer Lütfü Barkan, "Kolenizatör Türk Dervişleri " kitabında, Deli Kızıl Sulta'ın Yunanistan'ın Dimetoka şehrinde türbe ve dergahının bulunduğunu yazmaktadır.

Ahmet, Benoit'i düşünmeden edemiyordu. Dün yaşananlar, Benoit'in kurdelayı takması, Benoit'in kokusu, bir türlü aklından çıkmıyordu. Cont'un şampiyonlar şampiyonu olmasına rağmen, evlilik şartını söylemek için bekle demesi, canını sıkıyordu, ama yapacak bir şey yoktu.

30 Haziran Cuma Günü, alperenler meydanı Kırkpınar'da 645. defa davullar vuracak, vuracak ama pek uzaklardan duyulmayacak, çünkü Kırkpınar günlerinde, bütün kulaklar goolll sesine kilitlenmiş, gönüller, top denilen sihirli güzelin cazibesiyle hiç bir şey duyamaz hale gelmiş olacak.

Ahmet, yolun iki tarafından kendisini alkışlayan Parislilerin arasından geçerken Kırkpınar'da birinci olan başpehlivanın Edirne'ye girişini hatırladı. Başpehlivan, ayağında kispeti, yalın ayak, koşar adımlarla ilerlerdi...Selimiye'ye pehlivanların kızılelmasına doğru...Yürürdü, köprünün iki tarafında dizilmiş çoluk çocuk, kadın erkek Edirnelileri, güreşseverleri selamlayarak.

Beoit, bir anda, alkışlarla, ringe, Ahmet'in yanına ulaştırıldı. Ahmet, elini uzattı ve onu ringe çekti. Çektiği, bir el değil, yıllar sonra kavuştuğu canıydı...

Bütün Fransızlar, "Bravo Türk", "Bravo Karamel" diye alkışlıyorlardı. Filiz Nurullah ve öğrenci Mehmet olduğu yerde zıplıyorlardı. Ahmet, gayet sakin bir şekilde, sanki galip ilan edilen o değilmiş gibi, elini Pons'a uzattı. Pons, kendine uzatılan eli iterek ringten indi, büyük bir kızgınlıkla soyunma odasına gitti. Evet, artık Ahmet, şampiyonlar şampiyonuydu.

Pons'un bütün gayretleri yalçın taşlara çarpan dalgalar gibi neticesiz kalıyordu. Ahmet, savunmadaydı. Pons, oyun almak için yanına yaklaştığında, "Haydi kızılelmaya" diyerek narasanı patlattı, elenseyi yerleştirdi ve Pons halı üzerine düştü. "Seyirciler, haydi Karamel" diye bağırdılar.

Her üç güreşte de Ahmet'in ne kadar üstün, ne kadar mertçe güreştiğine şahit olan ve onu seven Parisliler, Ahmet'in üç güreş sonunda galip ilan edilmesini istiyorlardı. Halkın baskısıyla jüri tekrar toplandı. 10 Ocak 1900 Çarşamba günü dördüncü bir güreş yapılmasını, bu güreşin süresinin iki saat olmasına ve Pons, Ahmet'i yenemezse, iddiasını gerçekleştiremediği için Kara Ahmet'in galip ilan edilmesine karar verdi..

Doktorların uygun görmesiyle Kara Ahmet ile Pons arasındaki üçüncü güreşin 31 Aralık 1899 tarihinde yapılması kararlaştırıldı.

Güreş, durduruldu. Ahmet'in kaşının tedavisi yapıldı. Pons'a bir ihtar verildi. Doktorlar, Ahmet'in güreşe devam etmesinin zor olduğunu, güreşin tatil edilmesini istediler. Durumu, Ahmet'e söylediklerinde, Ahmet'i Pierri'nin tercümanlığıyla, "Te be biz bu kadarcık yara sebebiyle bizim ermeydanı, sizin de minder dediğiniz güreş yerini bırakmayız. Eğer, bırakırsak savaş meydanını terk etmiş gibi ayıplanırız. Erkeğiz diye ortalıkta gezemeyiz. Biz, bütün yeryüzünü ermeydanı biliriz" dedi. Ahmet'i söyledikleri seyircilere tercüme edilince, salon, alkıştan ve "Karamel" seslerinden yıkıldı.

Yaradan, ihsan eden ol emriyle bütün kainatı var eden Allahü tealaydı. Benoit'i bulmasını ihsan eden Yüce Mevla, dilerse, onunla evlenmesini, elmayı paylaşmasını da ihsan ederdi. Etmezse, hayırlısı o demekti.

Ahmet, minderin ortasında Jürinin kararını bekliyordu. Jüri, hakeme ısrarla güreşi tekrar başlatmak için düdük çalıp çalmadığını soruyordu.

Ahmet'in mektubu şöyle devam ediyordu: Sizin gönlünüzün, duanızın benimle olduğunu bilmek bana yeter. Bu biliş, gücüm olur, dağları deviririm. Daha fazlasına takat getiremem.

Mektup Fransızcaydı. Hemen, Rum Pierri'nin odasına koştu. Yıkarcasına kapıyı yumrukladı. Kapı açıldı. Karşısında dehşet içinde kalmış Rum Pierri vardı. Ahmet, hiçbir açıklama yapmadan, Pierri'yi dışarı çekti, pencere kenarına getirdi. Mektubu eline verdi, yalnızca "Oku" dedi. Pierri hâlâ uyku sersemliğinden kurtulamamıştı. Uykuda gibi okudu:

Cont de Chambre, Ahmet'i kızından uzak tutmak için Pons'u çare olarak görüyordu. Bu sırada İstanbul'dan da Hüseyin Selim isminde bir Türk gelmişti. Dünya Şampiyonasına yetişemediğini, güreşmek istediğini söyleyince onu da kabul ettiler. Böylece, Ahmet'le güreşebilmek için Pol Pons, Constant, Eberler, Laurent ve Hüseyin Selim'in kendi aralarında güreşmesi kararlaştırıldı.

7 Aralık 1899 tarihli Fransız gazeteleri Ahmet'in haber ve fotoğraflarıyla doluydu. Fransızlar, bütün tahminleri alt üst ederek şampiyon olan Ahmet'in sırrını anlamağa çalışıyorlardı. Bir çorba firması, "Kara Ahmet'in sırrı" başlığı taşıyan bir ilan yayınlamış ve başarısının bir aydan beri sadece spor çorbaları içmesinden ileri geldiğini ileri sürmüştü.

Padişahının telgrafıyla dünyalar kendisine verilmiş gibi sevinmişti. Elçilikten hemen oteline döndü. Mühürlü telgrafı açtı, heyacanla okudu:

Evet ne olmuştu? Ne olacak. Ahmet, Laurent'in ilk güreşlerinde kendisini yendiği supleks oyunu almak istediğini fark etmiş ve bu oyunu almasına fırsat vermiş... Laurent, supleks oyunu almak için kollarını beline doladığı anda, rakibinin kollarını kuvvetli koltuk altlarına sıkıştırarak bravle oyununu uygulamıştı.

Laurent, normal yoldan Ahmet'e bir şey yapamayacağını anlamıştı. Yumruk atıp Ahmet'i kavgaya sürükleyemeyince, elenseleri tokat deyip hakemlere ihtar verdiremeyince başka bir yola baş vurdu.