Halil Delice

Ahmet, kendini tam manasıyla güreşe kaptırmış, Paris'te olduğunu unutmuş... Kırkpınar çayırındaymış gibi güreşiyordu. Ve olanlar oldu... Ahmet hasmını çaprazda hızla geri geri sürerken yağlı güreşte olduğu gibi, ayağıyla hasmının ayağını çelmeledi, budadı. Depraz, uçtu ve minderin dışına kondu, hem de sırtüstü, Ahmet de onun üstüne. Depraz bir feryat sonrası sessiz kaldı. Nefesi kesilmişti.

Depraz'ın kafa kol oyununu aldığını gören Fransızlar ayağa fırladı. En fazla zıplayan da, Koca Yusuf'a defalarca acı şekilde yenilen Pol Pons'tu.

Avrupalı güreş hocaları, başta Koca Yusuf olmak üzere Avrupa'ya gelen Türk pehlivanlarına, kabul ettirememişlerdi...

Rum Pierri, Ahmet'in alafranga güreşi iyice bellediğini görünce, İsviçre başpehlivanı Depraz ile güreş yapması için bağlantı yaptı. Depraz, Ahmet'ten daha okkalı bir güreşçiydi. Fransızların meşhur başpehlivanı Paul Pons ile zorlu güreşçiler yapmıştı.

Ahmet, Benoit'in arkasından baka kaldı. Mehmet'in, "Ne o Ahmet Pelvan. Fransız dilberinin öpücüğü gönlünü çaldı galiba." takılmasıyla kendine geldi. Utandı, içine düştüğü halden kurtulmak için Mehmet'in koluna kızgınlıkla yapıştı:

Polis coplarının kafasın inmesini bekleyen Ahmet, şaşırdı. Gelen az önce Koca Yusuf'un tanıştırdığı Mehmet isimli Türk öğrenciydi.

Aliço'nun çırağı, devler devi Adalı Halil karşısında bile bir adım geri adım atmayan Ahmet çaresizdi... şiddetli esen Paris fırtınası karşısında, tam manasıyla şaşırmış, ne yapacağını bilemez vaziyette geri geri gidiyordu.

Yusuf'un sözleri üzerine delikanlı, gülümseyerek elini Ahmet'e uzattı: -Yusuf ağamın emri başım üzre... Ahmet pehlivan da uygun görürse... Paris'te olduğu sürece yanında olur,

Şaşırma sırası gazetecilerdeydi, fakat pes etmediler: -Senin boynunu kırmak istedi, bu öldürmeğe teşebbüs değil mi?

Güreşin başlamasıyla birlikte birbirlerini ölesiye seven iki dost gitmiş, kıyasıya savaşacak iki rakip gelmişti. Çünkü güreş, oynaş değil, fert olarak üç düşmana, millet olarak da ülkenin düşmanlarına karşı yapılan savaşı temsil ediyordu. Katiyen hafife alınamazdı.

Kendilerini Kırkpınar ermeydanında bulan yalnızca iki usta değildi, hayatının en heyecanlı gününü yaşayan Ahmet de, onlarla birlikte bir anda yiğitler meydanına kanatlanmıştı.

Yusuf ve Hergeleci hayal gördüklerinden emindi. Ama ses gittikçe kuvvetleniyordu. Fransız seyircilerle birlikte, sesin geldiği yere baktıklarında gördüler...

Ve beklenen gün ve saat, geldi. Daha saat, 15'te Paris'teki Kışlık Sirk hınca hınç dolmuştu, biletler iki gün önceden bitmiş, karaborsada, inanılmaz fiyatlarla alıcı bulmuştu.

Yusuf'un sözleri, Hergelece İbrahim'i çok duygulandırdı: -Çok mert insansın be Yusuf. Başka birisi olsaydı, yüzüme bakmazdı.

Bir yiğit, Yusuf, bre Yusuf diye naralanmış, bir aslan parçası da, Yusuf ağam, Yusuf ağam diye şahi topu gibi patlamış... avazları Paris semalarını tutmuştu.

Ahmet, Yusuf ağasını göreceği için heyacanlıydı. Onu heyacanlandıran bir şey daha vardı, gözleri ahuya rastlama ihtimali..

Menajer, telaş içinde gazeteyi gösterdi. Elinde 21 Kasım 1895 tarihli Gil Blas gazetesi vardı. O konuştu, Petrov tercüme etti:

Ahmet, boş gözlerle kayıkçıya baktı. Bir şey demedi. Kürek çekmeyi bıraktı. Geminin arkasından gitmekten vazgeçince birden bütün gücü gitti.

Koşarak yetişmesi imkansızdı. Bunu fark etmesiyle birlikte Ahmet uçtu, uçtu ama koşuşu büyük gürültüyle oldu.. Uçmasını becermiş, ama konmada aynı ustalığı gösterememişti.