Halil Delice

Selimiye Camii'sinin müezzinini dinleyen Kara Ahmet, Edirne'yi ilk gördüğünde vurulmuştu. Koca Mustafa Paşa yolundan Edirne'ye kavuşma sevdasında Edirne'ye doğru yol alırken, bir dönemeci aştığında olanlar olmuştu.

Ahmet'in zor durumda kaldığını gören cazgır, araya girdi: -Hüsmen ağam, Ahmet'i fazla zorlamayalım. Teklifleriniz çok birden bire oldu. Haklı olarak o da şaşırdı.

Hüsmen ağa gülümsedi: -Ahmet pelvan! Ben sana yalnız pelvanım olmayı değil, oğlum olmayı teklif ederim. Ahmet şaşırdı: -Oğlunuz olmayı mı?

Hüsmen ağa geldi, doru tayın yularını Ahmet'e verdi, alnından öperek tebrik etti: -Evladım, çok güzel güleşler çıkardın.

Ahmet'in elleri demir mengene gibiydi. Ahmet, on dakika kadar Yakup'u kemaneyle ezdi. Seyircilerin tepkisi değişikti:

Güreşin başlamasıyla birlikte, Yakup pehlivan, sağlı sollu elense ve tırpanlarla saldırdı. Güreş değil, sanki kavga yapıyordu.

Ahmet, kızdığını belli etmediği gibi, Yakup pehlivanı daha da delirten bir şey yaptı, güldü: -Emanet Yakup ustam, emanet. her şeyimiz emanet değil mi? Bizim diyebileceğimiz neyimiz var ki? Yakup pehlivan sataşmayı sürdürdü:

Hüsmen ağa, tam manasıyla çarpılmıştı. Hüsrev'in başına gelenleri anlayamıyordu. Bu kadar üzerine düştüğü, bir dediğini iki etmediği pehlivanı bu şekilde nasıl yenilirdi.

Ahmet'in aklına, Deli Hafız'ın, "Evladım, sen benim gibi dik kafalısın. İşin kolayını yapmak yerine, zorunu tercih ederek hem kendini hem de sevdiklerini üzüyorsun.

Misafirleriyle birlikte üst üste atılmış şilteler üzerinde güreşleri izleyen Hüsmen ağanın keyfi yerindeydi: -Te be bizim Hüsrev'in işi bugün kolay gibi.

Ahmet'in dönüşü kavgayaydı. Ama Hikmet dedenin ve Deli Hafız'ın vasiyetlerini hatırladı. Sinirlerine hakim oldu. Deli Hafız ismini duyan cazgır, meseleyi çözer gibi oldu. Ahmet'e döndü: -Evladım, sen, Deli Hafız'ın çırağı Kara Ahmet misin? -Evet ustam, Deli Hafız'ın çırağıyım.

Deli Hafız, "Bir mübarek ağacının çekirdeklerinden zeytin ağacından yapılmıştır. Zeytin ağacı Kur'an-ı Kerim'de geçer... Bu tesbihi gördükçe, yaradılış gayeni, Allahü tealaya kulluk için yaratıldığını unutmaz, onunla nice yüzbin zikirler çekersin" diyerek Mızraklı İlmihal kitabını ve tesbih vermişti Ahmet'e...

Deli Hafız, Ahmet'e vasiyyetini şu sözlerle tamamlamıştı: "Plevne kahramanı Gazi Osman Paşa'nın da İstanbul'da, Padişahın yanında olduğunu işittim. Bakarsın onunla tekrar buluşur, hayır duasını alırsın. Seni evladı gibi sevdiğini söylemiştin. Bir evlat için en büyük zenginlik, babasının; bir talebe için de hocasının duasını almaktır.

Küçük ortada fırtına gibi esen Ahmet, çok kısa zamanda büyükortada güreşmeye başlamıştı.

Ahmet dile getirdi... Hikmet Dede'yle nasıl karşılaştığını, Plevne'de ve Ada kalede onunla geçen günlerini... Ve Hikmet Dedesizliğin ne demek olduğunu, onun vasiyeti üzerine Deli Hafız pehlivanı nasıl aradığını.

Deli Hafız, Hikmet Dede'yi nereden tanıdığını soracaktı, vazgeçti... Mevzudan uzaklaşmamak için sonraya bıraktı. Kurbanlık koç gibi boyun büken Ahmet'e takıldı:

Ses sahibi, derin uykularda, masum bir çocuk gibi uyuyan Ahmet'i sarsarak uyandırmaya kıyamadı. Sağ tarafına yatan Ahmet'in sol omuzuna hafifçe dokundu, tekrar seslendi:

Ahmet'in kızılelma peşinde kanatlanan gönlü, zaman ve mekan tanımaz... Türkistan illerinden...Taşkent, Buhara ve Yesi şehrinden Söğüt'e Bursa'ya, Edirne'ye, Kırkpınar'a akardı... Oradan da İstanbul'a, Plevne'ye, Şumnu'ya, Razgırad'a, şimşek gibi çakardı. Buralarda da duramaz... Avrupa içlerine, bilemediği ülkelere uçardı. Şehit olan ana-babasının da kendisiyle birlikte olduğunu hissederdi.

Hikmet Dede'nin Kara Ahmet'e olan vasiyeti şu şekilde bitiyordu: "Evladım, senin kızılelman, ebedi saadetin ve buna götürecek sebepler, batıda güneşin battığı yerde olacak...

Ahmet, Hikmet Dede'nin vasiyetini okumaya devam etti: "İnsan oğlundaki, güç, kuvvet, akıl, zeka, bilgi, ustalık gibi üstünlükler, yüce Mevla'nın ihsanıdır... Bu nimetler çoğaldıkça, ben diye baş dikleşmemeli, bu nimetlere nasıl şükrederim diye boyun eğilmeli. Tane yüklü başak eğilir, boş, tanesiz ise diktir.