Halil Delice

Deli Hafız kızar gibi yaptı: -Yoo gelmek senden göndermek bizden. Ben göndermeyince bir yere gidemezsin. Hem ustam dersin, hem de ustanın değil de kendi sözünle hareket edersin. Büyüklerin sana büle mi öğretti? Bilmez misin, akıl ustayı buluncaya kadar devrededir, sonra ustaya tabi olunur.

Deli Hafız, konuştukça sakinleşecek yerde daha fazla kızmıştı. Duruma müdahale etmezse, istenmeyen şeylerin yaşanacağını fark eden cazgır, Ahmet'i elinden tutarak kaldırdı:

Cazgır, "Bre zalim, Allah'ından bulasın, elin garibinden ne istersin" diyerek Ahmet'in başına çökmüş, kendisine gelmesi için hafif hafif Ahmet'i tokatlıyordu.

Ahmet'in, güreşin hemen başında bir elenseyle yere düşmesi, seyircileri hayal kırıklığına uğrattı: -A be bu Ahmet, kalıbının adamı değil galiba.

Deli Hafız pehlivan, bir taraftan Ahmet'in yağlanmasına yardım ediyor, diğer taraftan da Yakup pehlivan ile ilgili bilgi veriyordu:

Plevne'de Rus ve Bulgarlar vardı. Burada, er meydanı bilinen yerde; adaletin, cesaretin, insanlığın temsil edildiği güreşi sevdiği iddiasında olanlar var. Bunların yaptıkları 'Biz bu hallere düşecek miydik' dedirtcek cinsindendi. Kara Ahmet'e reva görülenler, e rmeydanına yakışır mıydı? Ahmet, nice bin güzelliğe kanat açma sevdasındaki genç yüreğinin sancıdığını, gönlünün daraldığını hissetti.

Cazgır, Ahmet'in kispetine yapışan Yakup pehlivana takıldı: -A be Yakup pelvan. Ne istersin garibin pırpıtından. Yoksa, pırpıtını yırtıp güleşi başlamadan bitirmek mi istersin? Yakup pehlivan kızgın kızgın konuştu:

Cazgır, durumu Ahmet'e söyledi. Ahmet, cazgıra bir şey demedi, halka döndü: -Sevgili Deliormanlılar. Sizler akıncı torunusunuz. Haksızlığa tahammül edemezsiniz. Bu yapılır mı? Başaltında bir güleş kazandığım halde, ödülü bana vermezler... Hakem heyeti, başaltı ödülünü, berabere kalan Yakup ve Mestan pehlivan arasında paylaştırmak ister. Bu, adaletin, yiğitliğin timsali er meydanına yakışır bir karar mıdır? Bu kabul edilebilir mi? Bunu, kabul etmek er meydanına, ihanet değil mi? Ya beni birinci ilan etsinler ya da iki pehlivandan biri birincilik için benimle güleş tutsun.

Ahmet, yerde şaşkın şaşkın kendisine bakan rakibini yerden kaldırmak için elini uzattı. Hasan pehlivan, elini itti: -Elimden bir kaza çıkmadan başımdan git. Şuna bak, hepten de kendini pehlivan görür... Yerden kaldırmak için elini bana uzatır.

Ahmet, Hasan pehlivanın bu tutumuna üzüldü, yaptığı insanlığa, sığmazdı. Kişinin nefsi, şeytan ve onu yoldan çıkaran çevresiyle mücadelesini simgeleyen güreşi meslek edinenlere...

Delikanlının anlattıkları cazgırın ilgisini çekmişti: -Şu Hikmet Dede... Plevne'de Gazi Osman Paşa ile birlikte savaşan Hikmet Dede mi? Cazgırın Hikmet Dede'yi tanıması, delikanlıyı heyecanlandırmıştı:

Ve cazgır, "Başaltına güreşecek pelvanlar hazırlansın" diye naralandı... Narası, yalnızca Razgırad'ın Habiller Köyü'ndekiler için değildi... Doğudan batıya kuzeyden güneye yer küresinde erlik iddiasıyla dolaşanlaraydı... Ayaklarını denk alsın diye...

Tuna Baba, Ahmet'i omuzundan tuttu: -Evladım, Hikmet Dede'n, son anlarını yaşıyor. Seninle görüşmek istedi. Söyleceklerini iyi dinle... Bundan sonraki hayatının en kıymetli varlığı, rehberi bil.

Hikmet Dede'nin öğrettiği, "Kişver-i kâfirden îman ehline akup gelur/Kıbleye tutmuş yüzünü bir Müselmandır Tuna" mısralarında, Tuna'nın kafir diyarından iman ehline akıp geldiğini, yüzünü ve gönlünü kıbleye, Kâbeye, çevirdiğini söyleyen Aşık Çelebi, acaba Tuna'nın hangi sırrına işaret etmişti?

Rusların eline geçen Osmanlı'nın eski Tuna vilayetinde Ahmet'in Hikmet Dede'den başka kimsesi kalmamıştı. Ahmet, Hikmet Dedeye sarılmış, "Dede'm ne olur beni bırakma, senden başka kimsem kalmadı" demiş "erkekler ağlamaz" düşüncesiyle ağlamamak için direnmiş, ama gözyaşlarına mani olamamıştı.

Esir kamplarında da 3 bin kişi öldü. Sulhtan sonra ancak 12 bin Plevne gazisi, Türkiye'ye dönebildi. Bu harbde, bütün cephelerde, Rusların eline esir düştükten sonra meşakkatten ölen Türk askerinin sayısı 50 bindir.

Yahudiler, bir dilim ekmek ve bir patates için inanılmaz fiyat istiyordu. Ruslar, Türk subaylarının eşya ve erzakını almıştı. Bu eşkıyalığa razı olmayıp malını vermeyen Türkleri öldürüyorlardı.

Osman Paşa, Plevne'ye götürüldü. Geceyi doktoru ve emirerleriyle bir Bulgar evinde geçirdi. Aynı gün Çar da Plevne'ye geldi ve geceyi, şehirde geçirdi. Çar, 11 Aralık 1877 günü Osman Paşa'yı, öğle yemeğine davet etti. Bu sırada Grandük'ün emriyle Bükreş yo?luna çıkarılan Osman Paşa, geri döndü. Geri dönmesi için Çar, kendi arabasını göndermişti.

Osman Paşa, yaverine, "Evladım, Ahmet'i sivillerin arasına götür" diye işaret etti. Ahmet'i son olarak kucakladı: -Hadi evladım, şimdi vazifenin başına. Sana emanet edilenleri, canından, ırzından, dininden emin olacakları topraklara götür. Kısmetse görüşürüz.

Tuna Marşı'nı başlatan, bir çocuktu, ama herhangi bir çocuk değil... Kadın ve çocuklarla dolu öküz koşulu arabayı, askerler içinde götürmeğe çalışan Ahmet'ti. Sesler, bir iken on, on iken yüz, yüz iken bin oldu...