Halil Delice

Kara Ahmet, Selanik sahilinde, gemiler gidip geldikçe o da diyardan diyara düşünceden düşünceye geziyordu...

Her iki pehlivan, o kadar kızmalarına, gözleri bir şey görmemelerine rağmen, yumrukları, yüze değil, gövdeye vuruyorlardı. Kızgınlıktan akılları başlarından gitmişti, ama şuuraltları yüze vurmaktan onları alıkoyuyordu.

Mümin Pehlivan yanında büyük bir dikkatle çırağının güreşini seyreden Hergeleci İbrahim'e takıldı: -Te be İbram. Bu senin çırak hepten de zorlu çıktı. Baksana Adalı'nın iflahını kesti.

Elenselerle Adalı'ya aynen karşılık veren Kara Ahmet, kendisinden beklenmeyen bir şey yaptı. Herkesin beklediğinin aksine Adalı'nın dalışı karşısında gafil avlanmadı.

Pehlivanlar, başlı başına bir destan olan peşreve başladılar... Türk oğlunun Türkistan'dan Avrupa'ya akışını, vatan tutuş destanını canlandıran peşrev esnasında, elini, "Ben ustalıkta senin ayağının tozu olamam" manasında, rakiplerinin paçasına dokundurup alınlarına götürdükten, "Gücünle kuvvetinle mağrur olma. Güç, mesuliyet demektir.

Cazgır, yağlarını tazelemelerinden sonra Adalı Halil ve Kara Ahmet'i kıbleye karşı el ele divana durdurdu. Pehlivanlar selamlaştıktan sonra birbirleriyle bir kelime dahi konuşmadılar.

Mümin Pehlivanın söyledikleri, Adalı'yı bir nebze olsun kendine getirmiş, gerçekleri görmesini sağlamıştı:

Güreşler başladı. Ahmet, rakibini şöyle bir yokladı. Rahatça yenebileceği kanaatine vardı. Kendi güreşini bağladıktan sonra yarım göz ile ustasının Adalı Halil ile mücadelesini takip etmeğe başladı.

Beş akıncı beyinin diktiği beş çınar, tez zamanda büyümüş, gölgesinde, mazlumlara huzur verir ve burası "Beşçınar" diye bilinir olmuş.

Tulçalı'nın göbeğinin yıldız görmemesi için yaptığı gayret netice vermedi. Göbeği yıldız görerek yere düştü, hem de gündüz ortasında.

Güreşin kavgaya dönüşmesi, hakem heyetinin dikkatinden kaçmadı, cazgırı, çağırdılar, gerekli ikazı yapmasını istediler. Cazgır iki güreşçinin arasına girdi. "Böyle güreş istemeyiz, dövüş değil güreş yapınız.

Pehlivanlar, peşrevlerini yaptılar, ense bağladılar, güreş başladı. Ahmet, acele etmiyordu. Tulçalı'nın acelesi vardı, Edirne'deki güreşin intikamını almak istiyordu. T

Kara Ahmet, meydanda gözükmeyince, Hergeleci, bir çocuğu bulması için saldı. Biraz sonra Ahmet, telaş içinde geldi. Hergeleci, Ahmet'e çıkıştı:

Çok sayıda ünlü pehlivanın gelmesi, az bir güzellik miydi? Kaç güreş sevdalısına bu pehlivanları bir arada görmek, onları seyretmek nasip olurdu.

Kara Ahmet, bu çok kısa süren tanışma faslında, Mümin Hoca gerçeğini anlamıştı.

Hergeleci duyduklarına inanamadı: -Müslümanlar, nasıl İslâm aleminin koruyucu Osmanlı'nın aleyhinde çalışır? -Müslüman bildiğimiz dedim.

Kara Ahmet, bir an önce çiftliğe gitmek için can atıyordu: -Hancı baba, buradan Zikoş köyü ne kadar çeker. -Yaya, iki saat kadar. Hayır olsun?

Hancı, "Hele şüle yanıma otur da sana doyasıya bakayım." İçlenmesiyle Ahmet'i yanına oturttu. İnanamaz gözlerle sordu:

Ahmet, parmaklarını paçadan içeri soktu. Dış kazığı, kuvvetlice aldı. Paçayı sağlamladıktan sonra yukarı doğru kaldırmağa başladı. Tulçalı paça-kazık oyunundan kurtulmak için çabaladı, ama başaramadı. Seyirciler heyecanlandı:

Hacı Murat ağa, Ahmet'ten ümitsizdi: -İnşallah... dediğin gibi olur be Mestan ağa. Yoksa, Tulçalıyı destekleyen ağalara rezil oluruz.