Halil Delice

Bizim Budin'imizin, Macarların Budapeşte'sinin yanından geçerek, Estergon'un, Uyvar'ın hasretiyle yanarak, Viyana'ya yürüdü. Ahmet, şato ve kaleciklerin, zenginlerin meskenleri olduğunu öğrenince çok hayret etti, "Kimden korkarak böyle kalelerin içinde yaşıyorlar." diye şaşkınlığını dile getirdi.

Telgraf, Viyana'daki bir organizatördendi. 23 Haziran-15 Temmuz 1900 tarihleri arasında Viyana Buşi Sirkinde yapılacak güreşlere davet ediyor, aylık 150 Fransız altını kazanacağını, dereceye girerse ayrıca ödül alacağını, yol masraflarının da karşılanacağını bildiriyordu.

"Avrupa şehirlerinden bıktım. Artık Avrupa'ya güleşe gitmek istemiyorum. Yedi aydır Avrupa'da yüzlerce güreş yaptım. Onlar için güreşçiler, sirk cambazlarından farksız. Güreş ise yalnızca eğlence için yapılıyor. Frenk güreşçileri içinde beni en fazla zorlayan Pons oldu."

Kızılelmayı mı, yoksa dünya hayatının geçici olduğunu mu göstermek istemişlerdi? Belki de her ikisini. İşte yine Kızılelma demişti. Bütün yollar kızılelmaya, Benoit'e çıkıyordu. Kaçmağa çalıştıkça daha fazla içine düşüyordu, batağa saplananın çırpındıkça daha fazla batması gibi. "Ben kulum, benim işim hayırlı bildiğim sebeplere yapışmak. Ve bundan sonra ya Rabbi, hayırlısını nasip et diye dua etmek. Kendi kendimi yemek çare değil." şeklinde düşünen Ahmet, Aksaray'a doğru yürüdü. Burada hemşehrileri vardı. Onları gördükten sonra Abbas Halim Paşa'nın konağına, çok özlediğim ustamı görmeğe giderim diye düşündü.

Ahmet, camiden çıktı ve hemen bir faytona atladı, "Sür Eyüp Sultan'a." dedi. Hikmet dede, ona sıkı sıkaya tembihlemişti, "Evladım, bir yerleşim yerine gittiğinde ilk uğradığın kişi, orada yaşayan evliya olsun...

Ahmet, rakibini belinden yakaladığı gibi yere indirdi. Kartal gibi üzerine kondu. Yere iyice yayıp, kolunu rakibinin koltuk altından geçirip ensesine getirmeğe çalışarak tek kle oyununu aramağa başladı. Laurent, bütün karşı koymasına rağmen, Ahmet'in tek kleyi alacağını fark edince, çareyi kafasını kullanmakta buldu, üzerine iyice eğilen Ahmet'in burnuna kafasının arkasıyla darbeyi vurdu. Burnu çok acıyan Ahmet, elinde olmadan burnunu tuttu. Elleri kanlanmıştı.

Hitzler, Ahmet'in sağ kolunu sol koluyla, kafasına sağ koluyla sararak kafakol oyununu aldı, kalçasını sağa büküp, zapettiği kafa ve koldan hızla aşağı çekti ve Ahmet'i sırtüstü yendi.

Ahmet, Benoit'i, onunla yollarının kesişmesini, kızılelmanın ışımasını, Conte de Champre'nin kendisini ölümle tehdit etmesini ve Berlin'de ummadığı şekilde karşılaşmasını düşündü. Hikmet dedenin dediği gibi Benoit ile yine güreş peşinde koşarken karşılaşmıştı. Ömrü Benoit peşinde koşarken mi geçecekti? Artık, Frenk diyarında bir dakika bile durmak, istemiyordu. Güreş saatine az bir zaman kala, menajer Rum Pierri ile görüştü. Güreşlerden çekilmek istediğini söyledi. Pierri, bunun mümkün olmadığını, güreşe çıkmazsa beşbin mark tazminat ödemek zorunda kalacağını açıkladı. Yanında bu kadar para yoktu. Eğer olsaydı, hiç düşünmeden ödeyip İstanbul'a dönecekti.

Diğer kadın Ahmet'e bağırmağa devam ederken, Halil Hoca, bir Ahmet'e bir de yerden doğrulan kadına bakıyor, yaşananları anlamıyordu.

26 Nisan 1900'ün bir öğlen öncesi, Ahmet, gurbeti sıla kılan bu küçük mescitteydi. Ezanın okunmasını, gönlünü kanatlandırıp Alaman diyarı Berlin'den ebedi güzelliklere ulaştırıcı İstanbul'a, oradan da Kabe'ye, iki cihanın efendisinin emanet edildiği nurlu şehir Medine'ye götürmesini bekliyordu. Bedeni Winsdorf mescidinde, gönlüyse Razgırad'ta, İstanbul'da, Selanik'te, Benoit'i hatırlatan Paris'teydi.

Ahmet, boyun büktü: -Ben nehrinin akıntısından kurtulmak, nefis denen başpehlivana galip gelmek kolay mı be Filiz ağam.

Türk güreşinin efsane ismi Kurtdereli Mehmet Pehlivan adına, kabrinin bulunduğu köyde yapılan güreşlere senelerdir katılmak istiyordum, bu sene kısmet oldu.

Ahmet'in telaşanı gören Filiz, sordu: -Hayır olsun yiğidim, ne ararsın, kafama atacak bir şey mi? Filiz ağabeyinin şakası Ahmet'i tebessüm ettirdi:

Gücü iyice tükenerek başı sulara gömülen ve su yutmağa başlayan Ahmet, gördüğüne inanamadı. Karşısında Hikmet dede vardı.

Ahmet'in elleri, bir yere ulaşma çabasındaydı. Yirmiüç senedir bir an yanından ayırmadığı torbaya gittiler. Torbayı açtılar ve içinden Hikmet dedenin emaneti, Benoit karşısında ışıl ışıl yanan kızılelmayı çıkardılar. Eller, sanki Ahmet'in değildi. Kendiliklerinden hareket ediyorlardı. Ahmet, "Artık Kızılelmayı görmek de istemiyorum, duymak da." diye bağırarak kızılelmayı, attı, önlerinde akıp giden Sen nehrine.

Filiz ve Mehmet, ilk şaşkınlıklarını atmışlar, teselli etmeğe çalışıyorlardı. Ahmet'in omzuna bir el dokundu. Baktı, Conte de Chambre idi. Conte, Ahmet'in omzunu okşadı:

Filiz'in sözleri Conte'u gülümsetti: -Nurullah pehlivan, pehlivanlık kadar, diplomaside de ustaymışsın. Doğru söyledin. Türkleri severim. Bunu herkes bilir. Sizin çok güzel bir sözünüz var, "Dostluk ayrı alış veriş ayrı" diye...

Az önceki, coşku sönüp gitmişti, ama gönüllerinde sıkıntı, yüreklerinde sancı, beyinlerinde soru işareti. Ne yapacaklardı. Filiz ve Ahmet, birbirlerine baktılar. Ahmet, Filiz'in kolunu kavradı:

Filiz, Mehmet'e döndü: -Süle bakalım şu müjdeli haberi. Yoksa Ahmet pelvan meraktan çatlayacak. -Cont de Chambre'nin yerini tespit ettik. Daha doğrusu Benoit yengemiz bildirdi. Benoit yengemiz, bizim okuldan bir öğrenciye hizmetçisi vasıtasıyla ulaşmış. Bana verilmek üzere bir mektup vermiş...

160 kiloluk Filiz Nurullah, dağdan kopmuş koca bir kaya gibi üç metre ileriye sırtüstü düştü. Rum Pierri, kolunu kaldırarak Ahmet'in galibiyetini ilan etti. Salon, "Karamel", "Karamel" sesleriyle yıkılıyordu. Ahmet, Filiz Nurullah ile helalleşmek için kucaklaşırken gözleri yaşlı sordu: -Te be Filiz ağam, yemin kefaretini nasıl yerine getirmeği düşünürsün?