Halil Delice

Koca Cihan Şampiyonu Kara Ahmet, bir gözleri ahudan gelen mektupla ağlıyordu. Kim demiş erkekler ağlamaz diye. Asıl erkekler ağlamalı. Er olabildik mi, erlikten erenliğe gayret edebildik mi diye.

Ahmet, dertli dertli başını salladı: -Ah be Fırtına. Dert bir değil ki. Hangi şartlarda nasıl güleştiğimi bir bilseler. Neyse, fotoğraf mı çekeceksin ne yapacaksın. Elhamdülillah yemeğini yedik. Yüce Mevlam, Cennet nimetlerine çevirsin.

Güneş, Haydarpaşa üzerinden İstanbul'a merhaba derken Kara Ahmet, İstanbul denen kara sevdalısına kavuşmuştu. 13 Eylül 1900 tarihinde, Sirkeci Garına ulaşan Kara Ahmet, hemen Sabah gazetesine geçti. Kara Ahmet, dokuz aydır, Fransa, Rusya, Almanya ve Avusturya'da yaptığı güreşlerle yalnız İstanbul'da değil, bütün Osmanlı mülkünde efsane haline gelmişti.

Gönlü, Paris'e doğru çekiyordu. Sevdiceğinin yuvası orasıydı. Gönül kuşu, "Babası, Benoit'i Paris'te tutmaz." İtirazlarını dinlemiyor, Paris'e doğru kanat çırpmak istiyordu. Ahmet de gönül kuşunun isteğine uydu. 1900 Eylül başında Hamburg'tan Paris'e geçti. Öğrenci Mehmet'i buldu. Ahmet ve Mehmet, dikkat çekmemek için gündüz gittiler, Conte de Chambre'nin ve kızının son olarak oturduğu konağa, adrese. Sordular, komşulara ve öğrendiler, Conte'un Mayıs 1900'da buradan taşındığını.

Kara Ahmet, zorlanarak da olsa Pons'un ayaklarını yerden kesti. Dev gibi Pons, ayakaları ve elleriyle havada çırpınarak kurtulmağa çalışıyordu. Ahmet, nefeslendi. Gücünü topladı, Viyana'da hilali ayaklar altında gösteren heykeli hatırladı. Hatırlamasıyla birlikte bütün vücudunu bir sıcaklığın kapladığını hissetti.

Ahmet'in başı korumasız kaldı. Pons, Ahmet'in kafasını sağ kolu altına sıkıştırıp, sol koluyla da sağ kolunu tutarak kafa kol oyununa aldı. Türk pehlivanlarının kafa kol oyununa düşmesi, yenilmesi demekti.

Pons, Ahmet'ten oldukça iriydi, hem kilo hem de boyda fazlaydı. 105 kilo çeken Ahmet'e karşılık Pons, 120 kilo geliyordu.

Ahmet'in Viyana'da yaptığı güreşler, birkaç günlük gecikmeyle de olsa İstanbul gazetelerinde yer alıyordu. 17 Temmuz 1900 tarihli Sabah gazetesinde, Ahmet'in 12 Temmuz'da Rus Pytlasinski ile yaptığı güreşin haberi verilerek, "Kara Ahmet, Pytlasinski'yi belinden yakaladı.

Seyirciler gözlerine inanamıyordu. 115 kiloluk bir devin, pamuk bohçası gibi fırlatılması akılları yerinden çıkarmıştı. Ahmet, o kadar hırsla Pytlasinski'yi atmıştı ki, köprü kuramadı, sırtı iki omuzuyla birlikte tam manasıyla mindere yapıştı.

Ve 12 Temmuz gecesi seyircinin güreşe ilgisi çok büyüktü. Ahmet'in salonda gözükmesiyle birlikte müthiş bir alkış tufanı koptu. Rakiplerini birbiri ardından çok kısa zamanlarda yenmesi, hile hurda bilmemesi, Avusturyalıları kendisine aşık etmişti. Avusturyalılar, ona "Müthiş Türk", "Karşı konulmaz Türk" diyorlardı.

Hakemin düdüğüyle güreş başladı. Daha doğrusu Kara Ahmet denen fırtına esmeğe bütün şiddetiyle esmeğe koyuldu. Sağlı sollu elenselerle Hitzler'e nefes aldırmıyordu. Hitzler, geri geri kaçmaktan başka bir şey yapamıyordu.

Heideschuss ve Strauchgasse'nin birleştiği noktada bulunan 1 numaralı evin duvarında atının üstünde elinde kılıç sallayan bir heykel vardı.

"Burası, Osmanlı ordularının karargâhlarını kurdukları yerdir. Viyana'ya hakim olan bu tepeye çıkınca çok güzel manzara karşısında oh be dememiz gerekirken diyemiyoruz. Buradaki ihanet neticesinde bozguna uğrayışımız sebebiyle ancak ah çekmekten başka bir şey yapamıyoruz.

Mustafa Efendi, Viyana'yı anlatmağa devam etti: "Viyana'daki izlerimiz, çoğu zaman hüzün, bazen iftihar vesilesi. İşte İstefani Kilisesi. Dışından bir bak, kaburgasının bir köşesinde biz varız, güllelerimizle açtığımız gediği levhayla yamamışlar. İşte kilisesinin kulesi. Çatısında taş güllemiz var. Dışında, içinde, üstünde, Türkü anmadan bu ünlü kilisede gezilmez.

Seyirci, bu hareketin nasıl bir mertlik olduğunu fark etmişti. "Bravo Turk", "Bravo Karamel" diyerek Ahmet'i çılgınca alkışladı.

Fengler'in sözleri, bir kısım Avusturyalıyı şaşkına çevirirken bir kısmı çılgınca alkışladı. Fengler'in dedikleri, Rum Pierri tarafından tercüme edilince kızgınlıktan Ahmet'in eli ayağı titremeğe başladı.

Omzundaki ıslaklık sidikti. Rakibi altına kaçırmıştı. Güreş, yalnızca 2 dakika sürmüştü. Ahmet, Pierri'ye yürüdü, elini sıktı:

Hakemin düdüğüyle birlikte Ahmet, bora oldu esti, tufan oldu Eberle'nin üzerine yağdı. Elenseleri birbiri ardına sağdan ve soldan patlattı. Eberle, Ahmet'in balyoz gibi patlayan elenselerinden iyice bunalınca, hakeme şikayet etti.

Rum Pierri gülümsedi: -Bu heykel, 1737'den beri burada. Abdülhamit Han dahil nice padişahlar bu heykeli kaldırtmak istediler, ama başaramadılar. Osmanlı, ne zaman Viyana'yı fetheder veya dünyanın en güçlü devleti olur, bu heykel ancak o zaman kalkar.

Trenden indiler, Ahmet, şöyle bir etrafına baktı. Sivri sivri yükselen çatılar karşısında şaşakaldı. Nerede bizim sema ile kucaklaşan kubbelerimiz, nerede bu göğü yırtarcasına yükselen hançer keskinliğindeki çatılar.