Halil Delice

Ahmet, salona girmesiyle birlikte, ortalık yıkıldı. Ahmet, Paris'te yaptığı güreşler boyunca, sempatik hareketleri, gülen yüzüyle, Kızılelmalı, aşkolsunlu naralarıyla Parislilerin gönlünü kazanmıştı.

18. dakikada Ahmet, rakibini köşeye sıkıştırdı. Ne olduğunu anlamadan başparmağını hasmının gırtlağına, dört parmağını da ensesine getirerek elense çekti.

Laurent ile yaptığı güreşte Constant yenilince, ağır sıklet final grup sıralamasında belli oldu. Buna göre, Fransız Laurent birinci olarak 1000 frank ve altın madalya, Kara Ahmet ikinci olarak 500 Frank ve gümüş madalya, Belçikalı Constant üçüncü olarak 200 frank ve bronz madalya kazandı.

Güreş başlayalı 63 dakika olduktan sonra, hakem heyeti, güreşin, ertesi gün devam etmesine karar verdiler. 28 Kasım 1899 tarihli Velo gazetesi bu güreşe geniş yer vererek, "Türk'ün cesaretine ve rakibi kim olursa olsun hiç ara vermeden hamleleri birbiri arkasına sıralayan atılganlığına hayran kalmamak elde değil." diye yazdı.

Filiz, Ahmet'in sırtına ikinci şaplağı yapıştırdı: -Te be üzülmeyesin bu kadar. Ucunda ölüm yok ya. Ahmet, ağlamaklıydı:

Ahmet'in durumuna bakıp gülen Filiz Nurullah, ikaz etme ihtiyacını hissetti: -Te be Ahmet, gülüm. Ayakların yere bassın. Akşama Fransızların şampiyonu Laurent ile güleşin var. Laurent, diğerlerine benzemez.

Filiz, ağzını yaya yaya güldü: -Kaçırılan bir şey yok be Ahmet'im. Şaşırdı, Filiz'in dalga geçer gibi gülmesine kızdı: -Te be nasıl olmaz. Yenildik ve elendik.

Doktor gittikten sonra Ahmet, can dostu, Filiz Nurullah'a döndü, duyulur duyulmaz bir sesle konuştu: -Te be Filiz ağam. Ne yapacağız?

Pierri, gülmeyi kesti ve açıkladı: -Ahmet Pehlivan. Bu yağlı güreş değil, grekoromen güreşi. Sen, kündeyle attın, ama rakibin köprü kurdu. Sırtı mindere değmedi.

Ahmet'in üçüncü rakibi ABD'li Fengler'di. Güreş, 23 Kasım akşamı yapılacaktı. Kara Ahmet, büyük bir heyecan içinde güreş akşamını bekledi.

Benoit, konuşmasına devam etti: "Babam, istasyonda sizi karşılaşdıktan ve sizinle otelde buluşmamızdan sonra, bendeki değişikliği fark etti.

Benoit, duyulur duyulmaz "Karamel" çığlığıyla Ahmet'in boynuna atılırken, onun kıpkırmızı bir yüzle geri çekildiğini görünce, o da durdu, kalkan kolları kırılmış gibi yana düştü. Müslüman erkeklerin yabancı kadına dokunmadıklarını hatırladı.

Marechal, halka, gayet tabii bir şekilde yenildiğini, yenilmemek için çok direndiğini, ama başaramadığını, Ahmet'in çok kuvvetli, çok hızlı olduğunu, çok zekice güreştiğini, yorgunluktan ayakta zor durduğunu, Ahmet ile ikinci bir güreşi kabul etmeyeceğini, güreşecek hali olmadığını anlattı. Gitti, Ahmet'in elini sıktı, havaya kaldırdı, galibiyetini ilan etti. Sonra da kimsenin bir şey demesine fırsat bırakmadan minderi terk etti.

Artık, Fransız gazeteleri Ahmet'e daha fazla ilgi gösteriyorlardı. Onunsa hiçbir şeyi gördüğü yoktu, yalnızca bir şeyi bekliyordu. Ancak beklediği gelmiyordu.

Benoit ile ilgili binbir düşünce içinde bocalayan Ahmet, çaresizdi. Filiz'in, "Haydi bakalım Ahmet. Şimdi güleş zamanı, hindi gibi düşünmek zamanı değil" takılmasıyla Ahmet, daldığı düşüncelerden bir nebze olsun sıyrıldı. Filiz ile birlikte güreşin yapılacağı salona doğru yürüdü. Salonda gözükmesiyle birlikte, özellikle bayan seyircilerin bulunduğu taraftan, Karamel, sesleri gelmeğe başladı.

Tartıda, Kara Ahmet, 105 kilo gelmiş, boyu da 1 metre 80 cm idi. Ahmet'in ikinci üzüntüsü ise kızılelmayla, daha doğrusu kızılelmayı paylaşacağı Benoit ile ilgiliydi.

Benoit, şaşkındı... Çürümeyen, kendisine yaklaştırıldığında ışıdığı söylenen bir elma... Ahmet'i ilk görüşünde beğenmiş, onu tanıdıkça hoşlanması sevgiye dönmüştü. Ama şimdi anlatılanlar inanılır gibi değildi.

Perri, Ahmet'in söylediklerini tercüme edince, ortalık karıştı. Gazeteciler, hemen Ahmet'in etrafını sardılar. Ahmet, gazetecilerin anlamadığı sualleri karşısında ne yapacağını bilemedi. Çareyi Filiz Nurullah ağabeyine sığınmakta buldu. Filiz Nurullah, 160 kilogram ağırlığı, 2 metre 17 cm boyu ile, kalabalığı yardı, Ahmet'i kendilerini bekleyen faytona ulaştırdı.

Filiz Nurullah, Ahmet'in yanına geldi, elmanın ışıdığını iyice öğrendikten sonra, Ahmet'in aklını karıştıran suali sordu:

Filiz Nurullah, işaret edilen yere baktı ve telaşla vagonlardan inen yolcuları inceleyen Benoit'i gördü. Görmesiyle birlikte, "Te be Ahmet, yengemiz çok güzelmiş..." derken yaptığı hatayı anladı. Arkadaşının evlenme ihtimali olan bir kız hakkında nasıl güzelmiş diyerek beğenme ifadesi kullanırdı. Filiz Nurullah çok utanmıştı, Ahmet'e döndü: -Hakkını helal et be Ahmet. Bir anda ağzımdan kaçtı. Bunu çok konuşma alışkanlığıma ver. Boşuna dememişler, çok konuşan, çok yanılır, diye...