Halil Delice

Kara Ahmet'in atın şehzadenin yanı başına gömülmesine hayret etmesi üzerine ustası, "Evladım, geleneğimizde, 'yiğit yiğidin yoldaşı, at yiğidin öz kardaşı' diye bilinir." dedi.

Ahmet, ustası İbrahim pehlivana Hikmet Dede'nin vasiyetini göstermiş, Plevne'de yaşadıklarını anlatmıştı. Ustasını anlatmayıp ta kime anlatacaktı.

Ahmet, iki yıldır başaltında güreşiyordu. Başaltı güreşlerinde, Küçük Yusuf, Kuru Rüstem gibi pehlivanlarla boğuşup duruyordu.

Ahmet, pek belli etmek istememesine, şakaya vurmasına rağmen yenilgiye bozulmuştu. Ali Raif de, galip gelmekten dolayı mahcuptu.

Ustasının Paris sözü Ahmet'i on yıl öncesine götürdü. Hikmet Dede'nin "Senin de gönlün, akıncılar gibi, Viyana'da, Frenk diyarı Paris'te, oraların gönüller alan güzellerinde mi?

Hergeleci İbrahim ismini duyan Ali Raif'in yüzü aydınlandı: -Kendisini yakından tanırım. Hemen bizim köşkün dibindeki Abbas Halim Paşa'nın köşkünde kalır.

Sait Beşir hemen, geldi, "Yürü bre deli oğlan. Şu ayıcık halkasından kurtulmadan, buradan gidelim. Görmez misin, yenildim diye çıldırmak üzere.

Sait Beşir, ayıyla güreştiği için çok kızmasına rağmen dayanamadı... Şaşkın şaşkın ayıya bakan, ne yapacağını bilemeyen Ahmet'e acıdı... seslendi:

Pehlivanlığına laf atılması Ahmet'i çok kızdırmıştı. Sait Beşir'in söyledikleri onu daha da kızdırdı: -Hem sataşırsın hem de dellenme dersin. Nasıl dellenmem. Ben, Deli Hafız pelvanın çırağıyım.

Koca Yusuf, vedalaşma daha fazla uzarsa, gözyaşlarına mani olamamayacağını farketti: -Ne hakkı be Ahmet'im. Hadi bakalım trene.

Koca Yusuf, Ahmet'in sözleri üzerine hocasını sandıkla ilgili artık iyice ezberlediği mektubunu hatırladı. Hocası o mektupta;

Ahmet, Koca Yusuf'u üzeceğini zannettiği hassas konunun bu kadar tatlı bir şekilde bağlanmasına çok sevindi: -Allah razı olsun ustam.

Kara Ahmet, Hergeleci İbrahim'i bulmak için yola çıkmak üzereydi. Heyecanlıydı... Bekliyordu...Edirne'nin Karaağaç Tren İstasyonu'nda... Kendisini rüyalar, destanlar, efsaneler şehri, dünyanın incisi İstambul'a götürecek treni...

Koca Yusuf, kendisini büyük bir dikkatle dinleyen Ahmet'e Kırkpınar'ın nasıl gerçek efsane olduğunu anlatmağa devam etti:

Kara Ahmet, Koca Yusuf'un anlatışını çok sevmişti: -Anlatmak ne demek Yusuf ağam, gönlüme nakşettiniz. Bir de Kırkpınar nasıl gerçek efsane, onu anlatsaydınız? Gerçi yorgunsunuz, zorlu bir güreşten çıktınız ama... Yusuf, şaplağı Ahmet'in sırtına yapıştırdı:

Yusuf, Kara Ahmet'e Kırkpınar'ın doğmasına vesile olan Ali ile Selim'i anlatıyordu. Kara Ahmet'in Kırkpınar efsanesi anlatmasını istemesi üzerine Yusuf, sevgiyle gülümsedi:

Ahmet nereden bilsindi ki, asıl erkekler, asıl Koca Yusuflar, Kara Ahmetler ağlamalıydı. Koca Yusuf, Ahmet'i merdivenlerin yanına oturttu. Kocaman elleriyle beceriksizce gözyaşlarını sildi, elini Ahmet'in omzuna koydu, koca bir dağ yaslanmışçasına:

Yusuf sese, Yusuf Selimiye'ye döndü. Karşısında gülümseyen kara yağız bir yüz, sevgi ve hayranlıkla kendisine bakan bir çift kara göz vardı.

Koca Yusuf, müezzinin kendisini öven sözleri karşısında genç bir kız gibi kızardı. "Estağfurullah hocam, biz kim, şah eser olmak, Selimiye Camii'sini anlamak kim" diyerek caminin dış kapısına doğru yürüdü.

Koca Yusuf, Selimiye ile ilgili sözlerini sürdürdü: -Ne zaman ki Selimiye kubbesindeki kırk pencereden... Bnların, insani ilahi aşka götüren kırklara, kırk evliyaya işaret ettiğinden haberdar oldum işte bu zaman buldum, Selimiye Camii'sinin niçin Edirne'de inşa edildiğinin cevabını.